Maatstaf. Jaargang 41

Jos Versteegen
Gedichten

Voorbode

Het onweert in het kale hout.
Kartonnen dozen, zwart en bruin,
schuiven op windkracht door de tuin.
De donder knalt. De kat miauwt.

In 't rozenperk heft mijn heraut,
een oude jongen van arduin
dat donker oplicht, zijn bazuin
van barstend glas en klatergoud.

En ademloos blaast hij ons toe:
‘Dit zijn de godvergeten nachten
van onheil, ziekte en bederf,
nu sterven tuinen, voorjaarsmoe,
aan vuur, of dampen uit de grachten.
Schuil in uw huis. Bewaak het erf.’

[p. 62]

Kermis

Met stalen blik en gipsen manen,
hoefijzers nimmer aan de grond,
draven de paarden in het rond
langs afgemeten, vaste banen.

Zij vluchten voor de mastodont
van bordpapier. Twee houten zwanen
ontsnappen aan de halfvergane,
emaillen tanden van een hond.

Kunstlicht - oranje, karmozijn -
danst schoksgewijs op walsmuziek
van orgelpijp en poppenspel.

's Nachts, op het uitgestorven plein,
met zwaar, amechtig mechaniek,
draait traag de lege carrousel.

[p. 63]

Noerejev

De zaal, ons graf, necropolis,
van blinde ogen, lamme tongen,
rook weeïg naar sering, narcis.
Wij stierven voor de lentejongen.

Toen cello's in de duisternis
opklonken en de dood bezongen
is hij, de god, de witte vis,
het koude spotlight ingesprongen.

Hij zweefde, trok zijn sterrebaan,
totdat hij in een nieuwe dag
van bloed en vuur was aangeland.

Ook ik ben juichend opgestaan
uit stof en stilte, en ik zag
mijn bloemen groeien uit zijn hand.

[p. 64]

Morgenland

De ijle koning is verschenen,
gehuld in rook en zonneblad.
Een kroon van wolken edelstenen
heeft bij zijn voorhoofd vlamgevat.

Vulkanen lozen gas en stoom.
Ik zie een stoet van palankijnen
langs kratermeer en regenboom
in 't rode luchtkasteel verdwijnen.

Zo droomt wie in het morgenland
onder de sterren slaapt met jou,
O gentle God of fire and joy.

Ruik hoe de gele aarde brandt,
blus dorpen met een zee van dauw,
lijfjongen, lichtprins, buitenboy.