Maatstaf. Jaargang 41

[p. 61]

Paul Gellings
Gedichten

La roche des fees

Schemerig tussen de bomen het beeld van wat
zich hier heeft voltrokken: een kracht
voorbij alles perste, perste, perste -
dit monument moest en zou uit de aarde!

Wat ooit wel begrepen zal zijn, want
heel licht trilt van binnen nog iets
als herinnering aan de dagen, waarop
aan haar voet overdadig gefeest werd.

Zoemend de middag, sjirpend de avond;
wanneer de stem van dit oeroude
land goed wordt verstaan, dan

valt samen met steen avontuur te
beleven. Van zang. Dans. Ranke
enkeltjes. Zaad in het gras.

[p. 62]

Avallon

Waar karakter begint. Huizen langzaam
tegen een helling ontstaan. Steeds
dichter aaneengegroeid, terras voor
terras naar boven geklommen in

buurten zichzelf overschaduwend
tot vlak aan de vesting. Daar,
in de stilte van de eenzaamste
slaap, kraakt zonlicht in grind.

Smeult onder de platanen altijd nog
angst voor beleg en snelt schor
een klokslag voorbij om meteen

in het zwarte gat van een steeg
te verdwijnen. Karakter begint
waar de wereld zich opdringt.

[p. 63]

September

Geen twijfel welke maand we schrijven,
want het einde hangt al in een lucht
die zachtjesaan de zomer heeft gezeefd
tot stofgoud overdag, terwijl de stad

steeds meer verandert in een nachtboot
onrustig wachtend op het schemerdonker.
Waarom de klokken deze dagen zo lang
worden bespeeld? Vraag dat eens aan

de beiaardier; hij zal je graag vertellen
dat hij God niet is, maar voor zichzelf
eindeloos kleunt - soms raak, soms mis.

Nu valt kortom de schaduw van het jaar,
diepe plooi in het seizoenenlinnen.
Waar weemoed het getouw bewoog.

[p. 64]

Rodenweg

Daar wonen mijn gedachten, of liever:
ze klitten aan de bosjes, waar altijd
bladeren vergaan tot raderen in het
gehavend uurwerk van november.

Leeg fladdert een envelop van struik tot
struik, een bed met wilde rozen deint
nog even op de drempel van de winter,
de avond ruikt naar hond en kots.

De brief kent iedereen hier: waarom
toch onder het uithangbord van een
café, waar eens de stad in water

overging? Waar eens de boten snikken
heetten en ik mijn mond voor het laatst
verzwikte op jouw marmeren masker.

[p. 65]

Huwelijk

Wij proberen nu de tijd tussen twee
ringen in te klemmen, met bloed het
kind besmeurd, uitgewoond het grote
huis, een spinneweb door ons opnieuw

gespannen en voorzien van wingerd
op het zuiden. Een lange zomeravond
doorkruist hier de seizoenen, wij
leven binnen, buiten, door elkaar.

Haast is dan ook verre van geboden,
al glijden de dingen weg uit ons
bestaan: het kind allang gewassen

en op reis, terwijl wij achterblijven
met de vraag aan welke hand de ene
ring zich even bij de andere voegt.