Maatstaf. Jaargang 41

[p. 29]

Erica van Rijsewijk
Vriendinnen

Eigenlijk houdt Gerda helemaal niet van feestjes, behalve als het haar vrienden zijn die iets te vieren hebben. Maar zakelijke contacten met een glas in de hand, daaraan heeft ze een broertje dood en ze weet niet hoe ze zich moet gedragen. Een week of wat eerder noemde ze de bewuste datum, en nog voordat ze de vraag had kunnen stellen, bedelde ik al: ‘Mag ik mee? Juist leuk, ik ken natuurlijk niemand.’

Ze had willen zeggen: ‘Ik ga alleen als jij meegaat.’ Dus dat was afgesproken.

We zouden bellen om een tijd af te spreken. Eerst wat drinken in een café in de buurt van het feestadres. Aan het eind van de middag nam ik de tram ernaar toe, want er hing regen in de lucht. Bovendien had ik een strakke rok aan en vrij nieuwe schoenen (mijn majoor Bosshardts) - niet echt een wandel- of fietstenue. Daarbij, ik was net naar de kapper geweest. Om de coupe niet te bederven mocht mijn nieuwe haar niet nat worden.

Als je verliefd bent, wil je alles anders. Je wilt er anders uitzien, je overbodige spullen moeten uitgezocht en in dozen, alsof je klaar wilt zijn om elk moment te verhuizen. Ik had mijn beminde weliswaar alleen nog maar in geschrifte ontmoet, maar dat nam niet weg dat ik me om hem mooi had gemaakt. Ik zag er eindelijk eens net zo fantastisch uit als ik me voelde, energiek en verwachtingsvol.

In het café dronk ik een kop koffie, toen de deur openzwaaide en Gerda met een natte sjaal om haar hoofd naar binnen kwam. Ze schoof naast me op een stoel en pelde zich uit. Door het raam verdichtte de schemering zich langzaam boven de grachten.

‘Je haar,’ zei ze. ‘Wat staat dat goed.’ Toen de serveerster naar ons tafeltje kwam, bestelde ze een borrel. ‘Ik heb even iets nodig.’

‘Dus de boodschap is overgekomen vanochtend?’

‘Ja, antwoordapparaatje. Bert was in de kamer en hoorde je praten. Hij is een paar dagen bij me, met Simon mee. Ze treden overmorgen op in Haarlem.’

Simon was Gerda's vriend.

‘En weet je wat hij zei?’ Ze giechelde en graaide in haar schoudertas naar sigaretten.

‘Nou?’ vroeg ik, terwijl ik naar de lippenstift keek die op de rand van mijn kopje was achtergebleven.

‘Hij zei: “Wat een lekkere geile Amsterdamse stem. Wie is dat? Kan ik niet eens met haar neuken?”’

‘En wat zei jij? Ik hèb godverdomme helemaal geen Amsterdamse stem. Iedereen zegt altijd dat ik Rotterdams praat. Maar wel geil natuurlijk.’

Gerda haalde haar schouders op en lachte. ‘Wie weet... Wie weet...’

‘Laat hem maar komen,’ sprak ik ineens overmoedig.

Gerda hield het puntje van haar sigaret in mijn aanstekervlam.

Ik had Bert één keer gezien, bij een optreden van hem en Simon. Een jong ventje. ‘Knettergek,’ had Gerda beweerd, ‘net als Simon.’ Op de planken was hij goed, verder trok hij me niet bijzonder aan. Maar dìt wel, ik wilde altijd gaten slaan in mijn eigen verwachting.

‘Natuurlijk kan hij me neuken. Graag zelfs. Zeg dat maar tegen hem en stuur hem langs. Ik neuk sowieso veel te weinig.’

[p. 30]

‘Dan zou ik hem moeten opbellen. Hij is nu wel thuis, bij mij dan. Zeg, ik heb mijn portemonnaie vergeten, heb jij dan een kwartje?’

Ik diepte een muntje op en schoof het Gerda over tafel toe. Ze dronk haar glaasje borrel leeg en stond twee seconden stil in de deuropening van de telefooncel naar me te kijken. ‘Ik doe het echt, hoor.’

Ik knikte. Bert.

Ze bleef lang weg. Ik had mijn jas al aan en stond half op een barkruk geleund te wachten. Er drong geen enkel geluid uit de cabine het café in, zodat het een verrassing was toen Gerda ineens gierend van het lachen naar buiten struikelde. Ik voelde de ogen van de serveerster in mijn rug toen we de deur uit liepen.

‘En?’ vroeg ik, op de druilerige gracht. ‘Wat zei hij? Wat vindt hij ervan? Hoe laat wordt het?’

‘Hij zei...’ Gerda zoog de buitenlucht tot in haar tenen naar binnen. ‘... dat het misschien een goed idee is, maar dat hij eerst wat voorinformatie wilde hebben. Wat voor iemand je bent, hoe je eruitziet en zo.’

‘En verder?’ Ik werd elk uur verliefder, maar beslist niet op Bert. De gracht leek een uitstekende plaats voor een al zo lang uitgestelde romance - een nis, een heimelijk portiek voor jou en degene naar wie je altijd hebt gezocht. Alsof je in een flits de staart ziet van een rat die door je gedachten schiet. Hij ontbloot zijn tanden en blijkt van je te houden. Er ging een zin door mijn hoofd voor mijn eerstvolgende brief. Ik werd over het plaveisel gedragen door mijn schoenen en mijn kleren en mijn haar en mijn verlangen.

‘Bert durft nooit. Altijd een grote bek, maar als het erop aankomt...’

‘De zak!’ riep ik hard, zodat er iemand omkeek. Wat een teleurstelling. ‘Is dat nou een vent? De bek vol over neuken, maar eerst wil hij weten wat voor type je bent. Alsof dat iets uitmaakt!’

We kwamen op het feestadres en stonden in een met kroonluchters verlichte hal onze jassen uit te trekken. Op de hal kwamen drie deuren uit - daarachter zag het grijs van rook en klonk er een kluwen van stemmen.

Al snel verloor ik Gerda uit het oog. Ik raakte in gesprek met een onooglijke man, die met een onverwacht diepe basstem vertelde dat hij tekenaar was en nu zijn derde expositie hield.

De avond ging in een roes voorbij. De drank steeg me lichtelijk naar het hoofd en in een spiegel vond ik mezelf onherkenbaar. Zo was ik nooit: zo geanimeerd, zo luchtig. Ik sprak met louter onbekenden. Mijn lief gaf me het vuur en de aandacht om naar zwetsverhalen te luisteren en iedereen, mezelf incluis, in stilte te vergeven. De wereld was goed, ik amuseerde me.

‘Ik ga.’ Gerda dook naast me op en dronk de laatste teug uit haar glas, dat ze op een tafel tussen bleke ham neerplantte. ‘Precies wat ik dacht, ik houd hier niet zo van. Ik heb het wel weer gehad hier.’

‘Ik blijf nog,’ antwoordde ik. ‘Het is hier enig.’

Het liep tegen middernacht toen ik thuiskwam, niet eens buitensporig laat. Pas op de terugweg had ik gevoeld hoe majoor Boss-hardt knelde. Ik dacht aan Gerda en had vaag het gevoel dat het goed zou zijn haar nu te bellen. Ik was er met haar feestje vandoor gegaan.

Ze was nog op. Ik vertelde de avond. Met die en die gesproken. Het waren mensen die ze niet kende. Dat en dat gezegd. Kwam haar bekend voor. Mijn overmoed gleed tijdens het praten naast me op de bank, mijn hoofd werd helderder.

‘En hoe is het met Bert?’ vroeg ik ten slotte. ‘Je hebt hem toch wel duidelijk verteld wat voor type ik ben? Heeft hij al spijt?’

‘Nou,’ begon ze met een vreemde stem, ‘ik geloof dat hij het wel goed vindt zo. Maar zie je, Simon, die was er ook bij vanavond... Hij voelt er wel wat voor. Hij wil je wel even komen pakken.’

[p. 31]

‘Wat?!’

‘Ha, durf je soms niet? Simon vindt het wel een spannend idee: een vriendin van zijn vriendin. Een vriendendienst. Maar hij houdt er wel van als je je er een beetje op kleedt. Mooie kleren, hoge hakken. Je hebt toch die schoenen nog? Een echte ontvangst. En had je niet ook een leren masker?’

‘Ja, hoor eens...’ Ik was verbluft. ‘Ik vind alles best, maar als hij komt, dan loop ik erbij zoals ìk dat wil.’

Het was even stil.

‘Wanneer dan, hoe laat?’

Gerda hield ruggespraak met haar hand op de hoorn. Ik meende op de achtergrond Bert te horen.

‘Vanavond nog, één uur. Hij komt naar jou toe. Wees er klaar voor. Doe je best en succes.’

Ik hing op. Wat hield ik van hem, van mijn liefde. Heel snel nu zouden we een afspraak maken om elkaar in het echt te zien. Dat was beloofd en ik zag er al dagen naar uit.

Om één uur 's nachts las ik om iets te doen te hebben een artikel uit een Panorama van jaren geleden. Om tien over één had ik het nog niet uit. Ik had me gedoucht, dat was alles. Geen ‘toestanden’, geen make-up, mijn gewone onaanzienlijke kleren.

Dan de bel, hard als altijd. Ik drukte op het knopje in de hal om beneden de deur te laten opengaan. Een onbekende, lichte pas kwam de trap op, en toen stond Simon voor me, in een veel te grote winterjas.

‘Hai.’ Een kus.

Ik zwaaide de deur verder open. ‘Dus jij komt om te neuken?’

‘Inderdaad.’ Hij hing zonder uitnodiging zijn jas aan de kapstok.

‘Gerda had gezegd dat je niet van te veel kletsen hield, maar wil je toch eerst nog wat drinken?’ Ik had witte wijn openstaan en schonk zonder op antwoord te wachten een glas in.

‘Mooi huis.’ Simon keek goedkeurend en volkomen op zijn gemak vanaf de bank om zich heen.

Ik was zenuwachtiger dan ik had gedacht en nam mijn toevlucht tot het verhaal hoe ik hier was komen te wonen. De erectiekiller. Het was daarna even stil.

‘Raar hè, zo?’ Mijn stupiditeit kende werkelijk geen grenzen.

‘Och,’ zei hij, ‘dat valt wel mee. Kom maar.’ En alsof hij met alles vertrouwd was, liep hij rechtstreeks naar de slaapkamer en begon zich op de rand van het bed zonder haast uit te kleden.

Ik liep vertraagd achter hem aan. ‘Gerda had het over een masker, mooie kleren. Ik heb ze wel, maar ik heb ze niet aan. Nooit, eigenlijk. Wel heb ik schoenen, stiletto's.’

Toen hij zich omdraaide, had ik de van tevoren klaargezette lakpumps vanonder het bed getrokken en wiebelde ik - inmiddels naakt - voor hem op de torenhoge hakken, een kop groter dan hij.

‘Mooi,’ zei Simon, en hij kwam voor me staan. In zijn pik kwam enige beweging.

‘... ook een masker,’ ratelde ik. ‘Het ligt hier, op de stoel. Wat wil je dat ik doe? Moet het om? Op deze schoenen kan ik niet lang staan.’

Hij leidde me woordloos naar mijn eigen kant van het tweepersoonsbed en sloeg de dekens open. Ik kroop naast hem, sloot mijn ogen, en begon hem te omhelzen. Wat anders? Simon kuste mijn nek, toen mijn lippen. Zijn mond was nog groter dan de mijne en sloot eroverheen. Hij was zo tenger en klein, dat ik zijn gewicht nauwelijks op mij voelde. Ik deed een greep naar zijn stijve pik. Onbekend, maar niet vreemd. Gewoon, een pik. Helaas, niets wordt ooit nog nieuw. Hij kneep hard in mijn tieten.

Met het condoom was hij later erg handig, en terwijl hij me van achteren neukte, sloeg hij kletsend op mijn billen en riep: ‘Hoer, hoerekut! Denk jij soms dat je...’ De huivering die ik bij elke slag uitbeeldde was een halve leugen uit solidariteit, maar de tinteling van de klappen was aangenaam.

[p. 32]

‘Pijp me. Hier, doe je best.’

Ik begroef mijn hoofd tussen zijn tengere benen, gestuurd door zijn ferme greep, en kokhalsde van de rubbersmaak. ‘Niet erg lekker...’ mompelde ik.

‘Dat interesseert me anders niets.’ Hij maakte een hand vrij en inhaleerde iets uit een flesje.

Later lag ik op mijn rug met mijn ene gehakte been over het andere geslagen een sigaret te roken, als mijn eigen hoerenmadam. Hij had de kussens achter zich op een stapel gelegd en leunde er behaaglijk tegenaan. We praatten als twee kerels over zijn liefde voor Gerda.

‘Misschien heeft Bert haar ondertussen wel gepakt.’

‘Ha!’ Simon lachte. ‘Dat denk ik niet. Ze zitten waarschijnlijk gewoon op me te wachten.’

Ik voelde me alsof het maanden geleden was dat ik seks had gehad, in plaats van tien minuten. Simons fysiek was nu al een herinnering die onmiddellijk was vervlogen. En het was mìjn huis waarin we lagen, niet het zijne. Ik was thuis, onaangetast, en hij was iemand op bezoek. Helaas had ik hem geen seconde werkelijk begeerd. Maar het had gekund, in theorie. Ik was na mijn eerste zenuw- en automatisch overgeschakeld op een onbetrokken why not?. Zo'n kalmte staat passie in de weg. Ik voelde me onontdekt en ijzig. Er was helemaal geen rat voorbijgeschoten.

Met een vriendenkus bracht ik hem naar de deur. ‘Het is goed,’ lachte hij tegen me. ‘Het is goed,’ lachte ik tegen hem. Gerda aan de telefoon, pas dagen later. ‘Ach ja,’ zei ze, alsof het haar plotseling te binnen schoot. ‘Hoe was het?’

‘Vreemd. Onhandig, ik dan, maar dat ging vrij snel over. Hij is graag de meester, natuurlijk. En ik doe mee, maar ik ben niet echt zijn slavin zoals jij. Mijn meester... dat is een soort rat... Alles wat spannend en geil zou kunnen zijn, verandert bij mij alleen maar in gezelligheid. Ik wil zelf... Als ik op de gracht loop... Daar staan zoveel gebouwen. We hebben het later nog over jou gehad, wijn gedronken. Hij is erg leuk.’

Ze wilde alles weten. ‘Wat heb je bij hem gedaan? Hoe deed hij?’ Op mijn beschrijving hoorde ik af en toe een zuchten, halve woorden van instemming en herkenning: ‘O ja, typisch Simon. Wat ben ik blij dat jij hem kent.’

‘Weet je,’ zei ik, ‘misschien hebben wij wel de meeste lol. Nu zijn wij samen. Ik heb anders nooit vriendinnnen. Heeft hij het er met jou nog over gehad?’

‘Toen hij thuiskwam, zaten Bert en ik nog televisie te kijken. Hij ging bij ons zitten en zei niet veel.’

Gerda was plotseling opgestaan en had streng in zijn oor gesist: ‘Wat hoor ik, ben je mijn vriendin gaan neuken?’

Simon was in elkaar gedoken: ‘Ja sorry, ik kan het ook niet helpen. Ik werd gestuurd.’

Vier dagen later zag ik mijn liefde. Het klopte, hij was precies zoals in de brieven. Onze kennismaking konden we overslaan.