Maatstaf. Jaargang 41

Marc Tritsmans
Gedichten

Wijlen grootvaders huis

Hapert hun vreemde stap soms even waar
oude muren stonden alsof een gemis
de lucht voelbaar heeft verdicht.
Na jaren lijkt ruimte nog steeds
door verdwenen kamers ingenomen.

Want hier was ooit de toegangspoort,
liep het tegelpad tussen de struiken
door tot bij het huis waar hij woonde
tot stervenstoe. Zelfs vogels blijven

nog doelloos zwerven op zoek naar
de vertrouwde plekjes voor een nest.
Hardnekkig klampen vergane levens zich
aan hun schuiloord van herinnering vast.

[p. 21]

Grootmoeders slaap

Geen sprake van reumatische knoken,
niet het weerbarstig gebit dat past
bij een eerdere mond. En geen spoor
van het oog dat enkel nog door het
andere kan worden gezien. Slaap weet

heel precies hoe het lichaam was en
altijd had moeten blijven. Hoe borsten
weer hoog als de zomerzon, beweging
in haar natuurlijke staat hersteld
zodat af en toe heftig de liefde

kan worden bedreven. Op deze plek
van bewaring kan het mooiste nog
eens worden overgedaan. Het stramme
ontwaken is alleen maar een kwade droom.

Bril

In dit bruin en onopvallend doosje
zit het raam waardoor ze haar leven
heeft voorbij zien gaan. Werkelijkheid
vergrotend en vervormend, zodat die
tenminste scherp het netvlies raakte.

Hoe ik kijkend door datzelfde glas geen
seconde weer tot leven wek. Geen liefde
of haat. Geen oorlog en vrede. De krasjes
voor mijn ogen tonen enkel hoe ook zij
zich aan de hardheid van de wereld kwetste.

[p. 22]

Weerzien

Als een uit het nest gevallen vogel,
zo doorschijnend en amechtig piepend
en kleiner dan ik hem in zijn pakken
met schoudervulling had geschat,

was men hem in dit hoge bed blijkbaar
al uit het oog verloren. Enkel darmpjes
en draden hielden hem min of meer rechtop,
pompten pro forma leven naar binnen

als lucht in een lekke band.

Dood van een tennisspeler

Waar hij zich aan vastklampt. Een lichtvlek
op de muur, het zacht bewegen van de gordijnen
in de zomerwind, de secondenwijzer van zijn
eigen uurwerk dat ongestoord verdertikt.
En of het was afgesproken. Plotseling vlakbij

het onthutsend vitale geluid van tennisballen
op een ongetwijfeld heet en stoffig terrein.
Hij schat nog feilloos de snelheid van een opslag,
droomt zich zijn laatste woordeloos antwoord.
Een ouderwetse loeier in de hoek. En dan stilte.

[p. 23]

Oogopslag

Barstensvol tijd dwingt het silhouet
van deze bergen een enkele oogopslag
Want precies zo zagen holenmensen de
Matterhorn hier als een reusachtig
baken de hemel in wijzen. En precies

ditzelfde landschap zal zich tonen
wanneer mensheid als een dun maar
koppig laagje overmoed van de
eeuwigheid is afgeschraapt. Maar
om door wie te worden bekeken.

Risico

We weten niet wat de bergen
vandaag met ons zullen beginnen.
We hebben voedsel en drank en
stevige schoenen. En we vertrekken.

De top en niets anders verwacht ons.
Een nieuw uitzicht op de wereld. En
misschien komt een moment waarop
we niet hoger meer durven en

evenmin nog terug. Wanneer het
duister valt en de bergen rondom
dus toch ongenaakbaar en wij die
dat altijd al hebben geweten.

[p. 24]

Stuwmeer

Het windstil wateroppervlak houdt alle
diepte verborgen zoals een groot verdriet
zich afschermt voor troostende blikken.

Op onzichtbare bodem, in een groene vallei
hebben zij dus geleefd tot iemand besliste.
Tot het water hun tot aan de lippen steeg.

Nog eenmaal vanuit de ramen gekeken naar de
de witte wolken boven het bos op de heuvel.
Hun huizen verlaten zonder deuren of vensters

te sluiten. Aan deze indringer zou toch
geen slot weerstaan. Onverschillig water
dat al hun herinneringen voorgoed omhult.