Maatstaf. Jaargang 41

[p. 55]

Marieke Jonkman
Gedichten

Zomer

Ik draai mijn heup en wanhoop om
en roep narcistisch: kom, o kom!

In deze droge tijd klinkt dit te vochtig.
Dwaasheid is het, natte gekkenpraat.

Ik ben geen zee en ken geen enkele rivier
die uit wil stromen op de zandbank hier.

Make-up

Heb ík je dit geleerd? Ik was een spiegelvrouw:
kamde, epileerde en keek schaamteloos.
Wat moet ik met dat vette touw van jou?
Geen strik, geen speld, geen diadeem.

Tuchtloos hang je op de bank en onverzorgder
achter het buro. Ik moet niet denken
aan je ongewassen leden. Nog concreter?
Wordt het skai onder je gat al heter?

Vlucht dan! Of kom bij mij, maar pas je aan:
was en kleed je zoals mamma heeft geleerd.

[p. 56]

Slachtoffer

Dit mag geen naam hebben, zei ik vroom
maar zij wilde dat het naam had. Het?
Ik trok de goede richting in maar sloeg
links af. Ze joeg me op de weg: Oom?

Droeg hij een witte of een rode pet?
blauwe of verschoten gele schoenen?
Een leren of een plastic riem? Ik deed
alsof een kind in mij het antwoord zocht.

Haar ogen zeiden dat ik was verkocht.
En ik vertelde hoe hij in mij gleed.
Zei lachend dat ik alles fantaseerde
maar huilend wat hij dreigend leerde.

[p. 57]

Oud zeer

Van je familie! Broer nijd en zuster woede!
Waarom ik uitval blijft een dun vermoeden
voor wie mij nu dikdoenerij verwijt. Ik ben
vernederd en beschadigd. De armen hoog en wijd

is mij volkomen vreemd geweest. Geest was nooit
aardig, mocht niet slaan, lachen, zwaaien.
Dit werd gezond genoemd. Wachten moest ik
op de eeuwigheid waar ik genas; alvast genezen

kon ik wezen als ik de booswicht liet begaan.
Zingen mocht ik: ‘Zo Gij in't recht wilt treden,
O Heer, en gadeslaan onz' ongerechtigheden,
ach, wie zal dan bestaan?’

[p. 58]

Besluit

Mijn dochters rennen atalanta's achterna,
de jongste fladdert in de box. Valt om van pret.
Geen torenflat, want vlinders wegen tegen
suïcide op. Weer voortaan af en boks.

Wandeling

Niemand ziet hoe ik wankel, het hoofd gebogen,
de blik op deze spiegelgrond gericht.
Hoe ik heb gewandeld, tot sterren gelogen,
het hoofd in de nek, omhoog het gezicht.

[p. 59]

Geboorte

Naakt op dit strand, onzichtbaar in spreidstand.

Ik strek mijn armen zee- en hemelwaarts,

spring hoger op. Ik ren en duik de branding

in, voel mijn buik. Dreigt de verandering?