Maatstaf. Jaargang 41

[p. 35]

Kees Spiering
Gedichten

Schuur

De schuur die hij bouwde
breek ik af. Dertig jaar geleden
sloeg hij planken tegen balken -
het hout dat hij gebruikte
was al oud. Kieren dichtte hij
met flarden van een lat, palen
smeet hij op het golfplatendak.
Zo groeide zijn schuur
tot mijn vijand

Hij is dood maar ik hoor de rotzak
lachen. Zijn palen trek ik
omlaag, planken wrik ik los, balken
graaf ik uit de natte aarde.
Golfplaten snijden in mijn hand,
de kieren die hij zag, zie ik
opnieuw. Alles wat ik aanraak
hield hij vast. Ik heb hem niet
gekend. Hij maakte wat ik sloop

[p. 36]

Aan de akker

Ik kwam toen je zwart was.
Je lijf in zware schotsen
vergeten door je man
die je daarna vermaalde
tot een strand. Zo glad
dat ik alleen nog durfde kijken

hoe je verdween onder een waas
van groen dat groeide tot het
hoger stond dan ik. Liever was je mij
in vachten tot mijn middel.
Weken keek ik naar je zee
die voor de wind uit joeg

Je man schoor je kaal -
ik mocht weer komen. Voorzichtig
langs de stoppels op je huid.
Je zoog mijn voeten vast, in mist
in sneeuw mijn bruid. Later
kwam je man, stortte zijn zaad

opnieuw

[p. 37]

Met schone lei

Zij komt thuis met nieuwe kieren
en gebak. Omdat we opnieuw beginnen
zegt ze zacht. Ik omarm -
haar lichaam is nog doof

We tillen het kind erbij. Ik mag
blijven en ben opgelucht - niet blij.
Wat gaande is, begint men niet
opnieuw. We moeten verder en voort,

kopen een schommel, wandelen in
een bos, het kind geniet, de hond -
verzenuwd in ruzie en verdriet -
leeft zich grimmig uit

We zijn zo gezin als 't maar kan -
toch loopt ze ver van mij. Verdriet
verslijt ze als kledij. Ons ontgaat
dat het kind geen capuchon draagt

Vijf nachten doorwaakt uit angst
hen te verliezen, maar alles is weer
bijna wat 't was. Vanmiddag wordt ons kind
voor het eerst verkouden