Maatstaf. Jaargang 41

Chris Honingh
Gedichten

[Zoevend de middaglimousine genomen]

Zoevend de middaglimousine genomen
naar de zon, die urinekleurig ondergaat;

ik verdring de gezichten door de neuzen
achterwege te laten, monden zijn sowieso
al hiaten. Zo kijk ik moeder achter mij

met haar handen blasé in het haar, poplin
sweater, schaterende mond, het barok
van de tanden, we zijn weg van elkaar,

maar wezenlijk verbonden. Verder de zee
en aan de zandreep een Caltex-station.

[p. 10]

[Vandaag vond ik mijn schaduw in zand]

Vandaag vond ik mijn schaduw in zand
terug, alsof een evenbeeld zich

in het kwarts verborgen had gehouden.
Hoewel ik daar in allerkleinste deeltjes
lag uiteengevallen bewoog ik nauwelijks,

aan het zand gekleefd - op dit strand
een onbekende damp, een quark, een nevel.

Had ik iets losgelaten en kon de spoetnik
nu zijn baan om aarde niet verlaten?
Waar was ik zelf gebleven, toen de zon

over mijn rug heenklom en zo mijn
tweelingbroer een zachte dood indreef?

[Zonverblind zag ik mijn moeder donker]

Zonverblind zag ik mijn moeder donker

tegen duinen staan, ze had zich opgericht,
haar hele lijf was zwart. Op haar neus
een witpapieren masker, maar niets

bleek meer bestand tegen de diepe brand;
ze kon niet meer ontsnappen. Ontstellend
was de kracht waarmee ze in ging pakken

wat er over was - een heupflacon werd
aan de golven prijsgegeven, ze vond dat
ik moest zwijgen. Toen ik van de hemel

terugkwam naar de aarde, dacht ik rode
lucht in haar gevaren want ze dwong haar
ogen achter onaantastbaar effen glas.