Maatstaf. Jaargang 41

[p. 3]

Anna Enquist
Cirkelgang

I

Het past om een schip, getuigd met zwarte
zeilen, de haven uit te sturen. Om drie-
stemmig, luid en snerpend, te weeklagen.

Het past om een haan te slachten voor
Asklepios, met het hakmes. Om de vuren
te doen branden gedurende zeven dagen.

Mij past niets. Ternauwernood laat lucht
zich vormen tot adem, lichaam zich dragen.

II

Daarna is er een oude vrouw zonder gezicht
die met een schaar de taal aan flarden
knipt en ons de imperfecte vormen
toewerpt. Haar schaduw spuugt bij de
plataan de toekomst uit; iets is er
met het heden snel vandoor gegaan.

Plotsklaps is een omheining rond de naam gezet:
niet roepen; schrikken als je er op stuit.

[p. 4]

III

Kleren worden gesleurd door water, kokend
water; met ijzer geschroeid en geplet. In hitte
raken sporen uitgewist, geuren verstrooid.

Een stapel lege hemden wordt voorzichtig
op de hoge kastplank bijgezet. Wat ik nu
aanheb zal ik dragen tot de zijde scheurt.

Want men heeft bij verdriet graag zachte stoffen
in de handen, die nooit worden weggegooid.

IV

Deze plaats kan men tuin noemen nu de wind
heeft afgelaten. Met zoete broodjes is het goed
zitten op de groene bank. In de verste uit-
hoek van het blikveld brandt een vers
graf: rozen, tulpen, pioenen. Bij de fontein
liggen emmers en spaden. Een man zonder
geld staat onzichtbaar te zingen, het hek
gaat sluiten, grond kleeft aan de schoenen.

V

Trap nu die boot de zee op, het weer
in de zeilen, de touwen in rafels;
ga de matrozen brullend wegjagen;

smijt angsthaas Asklepios rottende
kip in zijn schoot. Windvlagen
voeden vuur tot bliksemend rood.

Mij voedt niets. Ternauwernood laat lucht
zich zuigen tot adem, leegte zich dragen.