Maatstaf. Jaargang 41

[p. 11]

Joost Zwagerman
U zij de glorie

Geen kiosk geen krant nog geen acht uur in looppas zwemmen
de forensen langs loketten in hun vierdeurs kopjes koffie.
Trein gemist! Nu moet zij bellen faxen wachten perron drie
de stoptrein naar den Haag een jongen met een hond die net zo
bang voor roltrap is als zij, zodat achterlangs de gewone trap
en zij in één seconde shit! haar tasje weg. Het was dat weet ze zeker
die ene daar die met die zware schoenen of die ander toch misschien?
Geen aangifte gedaan. Niet om acht of negen maar pas om half tien
neemt zij trein. Stremming van traject, wel godverdegod...!
De coupé vloekt zich de streekbus in. Pas in de lunchpauze komt zij
op kantoor, waar zij, stomverbaasd, kussen van collega's krijgt
kindje kindje leef je nog? Bleek eerder de intercity naar
Den Haag ontspoord tien doden vierentwintig in levensgevaar
godogodogod en als ik niet en als toen niet mijn tas en godogod
ik sta te trillen op m'n benen een trein vroeger en ze hadden me
ik was ik was heeft eigenlijk die dief die junk dat vieze leren jekkie
godogod toch maar mooi m'n leven te danken aan die crimineel.

De god in kwestie pleegt die dag met twee andere goden
en snelle autokraak en gaan ze met z'n drieën in een Toyota
naar het Oosterdok waar haar tasje pasje zakjes doosjes
in no time op de bodem tussen dooie ratten ouwe fietsen
schoenen autobanden en de botten van een afgehakte arm.
Twee neuzen graaien de portefeuille leeg en de mensenredder
zet intussen grijnzend zwijgend op de achterbank een shot.
Stijgt-ie op naar waar het meisje op kantoor haar blik
nu richt, handen gevouwen, hem en Hem dankend, precies
zoals Hij en hij het willen: zonder aanziens des persoons.