Maatstaf. Jaargang 41

[p. 25]

Ed Leeflang
Gedrieën

Het enig kind neemt het de dingen kwalijk
dat het zo stil is in de kleine kamer
waar het al wonen leert. De korte straat
loopt dood. De schillenboer van stro stapt
Amsterdam in over de verkroosde sloot.

's Morgens begrijpt het huis je niet,
want het onthoudt alleen zichzelf. Straks heerst
een vrouw over je kousen, die je dijen bijten
tot je kruis. Dit vloerkleed zal nooit vliegen.
De tafel ruikt naar as. Ze slapen.

Op zolder ben je in één nacht vergeten
als in de piramide. Het groene groen
van deze keukenstoel is niet te dragen.
Hoe kijkt dat kind? Hoe wil het teder en alleen
zijn tegelijk? Waar heeft het haat vandaan
tegen de even cijfers, tegen liguster en flanel?

Het wil een zuster nu het toch nog oorlog wordt.
Zij spookt, is even bang als jij bij luchtalarm.
Wanneer ze schieten, springt ze in je armen.
Het stiekeme in haar verdraag je wel.