Maatstaf. Jaargang 41

Klaas de Wit
Nieuw Englandspiel

Leith Harbour

Kleums staan ze op de lege kade
in de avondluwte van de loods,
drie geile engelen des doods,
hun lichaamstaal laat niets te raden -

‘Wordt weer een lange, wilde nacht,’
grinnikt de kok, die nauwelijks even
zijn hand ten groet heeft opgeheven
en naast mij aan de railing wacht:

‘De dames is het nooit te laat
voor real Dutch gin en zeemanszaad.’

[Je zult nog heel wat moeten leren

eer je je rol van buiten kent -

vol twijfel of ooit alles went,

met haast geen kont meer om te keren.]

[p. 59]

Dunnet Head

Na een nacht vol drank en seks
(daar kan ik dus niet goed meer tegen)
rijst in een dicht gordijn van regen
mystiek een vuurtoren-complex -

laag en krijtwit om de noord
gelegen, spookachtig oord
boven een grauwe oceaan,
lokatie voor een brute moord.

Het wordt mij ijselijk te moede,
koortsachtig tracht ik na te gaan:
waar kom ik ook al weer vandaan?
wie zegt dat ik in koelen bloede?

Dan grijp ik in een angstreflex
het script dat mij is meegegeven -:
U zult hem bruutweg om het leven (...)
op straf van neuken met een heks,

subs. keurig en kuis
als ‘Onbekend Geheim Agent’
ten onder gaan met man en muis.

[p. 60]

Pub in Portree

Grote vazen lekbier drinken
aan de ongewassen bar,
meeëten van een portie schar
die anders toch maar staat te stinken.

't Is hier eenvoudig maar okee,
niets om je over te verbazen -
de vettig aangeslagen glazen,
het overlopen van de plee

achter de deur, het trage praten
over de visvangst en het weer,
Celtic, de Rangers en oud zeer.

Dus sein ik 's avonds weer in code:
houd alles voor u in de gaten.
Was getekend X., uw bode.

[p. 61]

Zigeunermeisje in Northumberland

Adieu vermomming om den brode,
weg met het slopende gewacht
op inhoudloos bericht in code!

Zie hoe de hemel openlacht
tussen de grauwe stapelwolken -
de adel gaat op vossenjacht,

de boer verzorgt zijn bijenvolken,
(heel in de verte klinkt een schot)
de koeien worden straks gemolken.

Recht voor mij uit een donkere god
die meterslange vlammentongen
brutaal de lucht inslingert tot

waar een kleine, tengere jongen
slim jonglerend een hele rij
toverballen heeft rondgezongen

en daarnaast bloemenplukkende: zij,
het duizendmaal gekopieerde
meisje van het schilderij...

Prince, ik wou dat gij mij leerde
de gratie waarmee zij zich bukt
(de jaren dat ik haar begeerde!)
telkens als ze een klaproos plukt.