Maatstaf. Jaargang 41

Anna Enquist
Gedichten

Een herfstlied

Wanneer de herfst komt de opluchting. Men is tot in de grond
vermoeid en leeggegeten, heeft te weids en onverhoeds gebloeid.

Wie luistert beluistert de schrille zang van angst onder koepels
van zomerzon. Het lichaam ligt verdoofd op het zand; wie durft
weet dat hij wacht, op lucht.

Voor het bevriest, voor sneeuw het bevrorene toedekt, het gekleurde
zijn kleur opgeeft, nu het seizoen van waarheid. Nooit was het raam
meer raam, nu het toeschuift voor rookworst en lamplicht; nooit
was er onder broek en trui meer besef van huid. Nu eist
het vermolmde zijn windrecht.

De storm mag de bomen bestormen, het bos mag zich vernielen
in regens van bloed en barnsteen. Er komt tijd voor wie tijd is
gekomen, onder de slagwind is het meer buiten dan ooit tevoren.
Nu mag de bange wachter tegen de grond te gronde, wordt hij
in aarde genoemd en genomen.

[p. 23]

Leugens in bessentijd

Welke constructie is steviger, heeft langer
standgehouden. En hoe meer er wonen, hoe
minder je wegkomt. Waarheen. Het verlangen
is een zomerhuis zonder kookplaats en zonder
geschiedenis. Hier ben ik omdat ik hier ben.

Vannacht was ik wakker, het waaide, regen
striemde de kastanje terwijl het al licht werd,
de nacht had geen rust gebracht. Ik wist
wel hoe dat zat, ging slapen en ontwaakte
in een stille morgen, wit van verdriet.

Men kan niet blijven zeuren. De pruimen
ploffen rottend van de bomen, in de koude
tuin worden de kleuren snel ouder. Alles er-
varen zonder verdoving, pannen klaarzetten en
suiker, archieven beheren, scherven bewaren.

Aap

Het kind van twee staat voor de kooi
en legt contact. Geconcentreerd doen zij
elkaars gebaren na, de woordeloze bos-
bewoner en zijn erfgenaam. De ouders
staan terzijde, zwaar van denken, lachen,
taal. Hun schuldbeladen aapgedachten
vliegen blozend uit: de laborant voert
het fatale virus aan de vreugde van de
orgelman; roemruchte overwinnaar
van de knekelgeest, chinese dames
nemen hapjes uit je blootgelegde
hersenpan. En o, de vreemde afgunst:
hoeveel hechter de omhelzing met die
handen als voeten, die beloftevolle
rekbaarheid van de liezen! Tussen de
wal van reflectie en het schip wellust
heeft het kind niet te kiezen en rijst
schaamte op als een dieproze bloem.