Maatstaf. Jaargang 39

[p. 139]

Eva Gerlach
Vijf gedichten

Inverted in the tide stand the grey rocks^*

1
Hier staan de grijze rotsen, draai ze niet.
Omgekeerd in het tij. Hun neerwaarts groeien
vervaagt tweemaal, zoals aandacht wegbloedt
wanneer je oud wordt, staart, traant, dubbel ziet.

Je zou daar moeten staan in plaats van dat
je vergelijkt. Hoe elk oog zich verdeelt:
het vlak springt open en wil niet meer heel.
(Een soort van reis, maar niets komt van zijn plek.)

Boven de oever loopt een dun wit pad,
moeilijk te vinden in het spiegelbeeld,
langs een kaal strandje in het water weg.
Kijk. Kijk. Het krijgt geen diepte, je blijft scheel.

2
De kleine kater, slomer dan hij was,
jaagt op de vissen achter glas, de muis in haar
fijngazen kooi. Springt, slaat
raak, likt zijn manke voorpoot, dan
zichzelf of hij gegeten heeft. Hoelang
zie ik je daar. Ik krijg je wel, je zult
opkijken, denk niet dat ik je niet dood
maak. Dat je leven kan van mijn geduld.

* Carleton E. Watkins. Inverted in the Tide Stand the Grey Rocks. 1861. Stereofoto.

[p. 140]

Tij

3
Hoe een kind graaft in een zandplaat,
metselt, zelf loop je wat rond,
kreken landinwaarts, netten.
Hoe het tot over zijn laarzen in water staat, schreeuwt.

Hun monden als zij moeten huilen, krom;
wit rondom dunne strakke lippen. O,
kom hier, red mij en ook mijn schep, sta daar niet zo -

Soms, weinig, zichtbaar het
blad van de wereld terwijl het
door je heenvalt en zoekraakt.

4
Avond. Aan vliegertouwen laat ik hen
achter, achterwaarts loop ik de opgang
naar boven. Armpjes hoog, het fluit, je kan
zien hoe onvast zij naar lucht luisteren.

Voor ik omlaag moet, roep ik. Schitter in
hun ogen. Onverborgen zon, herhaald
tegen het schrift van staarten, nooit tweemaal
hoe lang je ook kijkt dezelfde bliksemzin.

5
(voor J. Hillenius)

Dat zij doorzichtig zijn, de mensen in het
landschap, zo zegt hij het, wat hij verlangt is het
landschap - dat na al die jaren het
zichzelf zal treffen en bestaan in hetzelfde
licht (of geluk) als dat waarin hij was
opgenomen in een tuin in gras
een keer toen hij doorzichtig was. Hij niet
zegt hier het meeste van maar ik, je ziet
hem helder tegen lucht. Gelukt, hij fietst
het hek uit, langs de Vecht naar huis terug.