Maatstaf. Jaargang 39

[p. 134]

Jean Pierre Rawie
Gedichten

Aula

Eén van de heetste zomerdagen
stonden wij rond zijn kist geschaard
waar men, opdat wij hem nog zagen,
een ruitje in had uitgespaard.

Hij lag in zijn te groot geworden
en voor dit weer te warme pak
met de verweerde ridderorde
die altijd in zijn knoopsgat stak,

en leek zo opgebaard nog kleiner
dan in de dagen voor zijn dood.
(Indien Gij zijt, ontferm U zijner,
want zijn zachtmoedigheid was groot.)

Men sprak, maar geen herinneringen
deden dit vreemde leven recht:
de onuitsprekelijke dingen
bleven ook nu weer ongezegd.

En het verliep zoals het hoorde;
na ‘lijdensweg’ en ‘droeve plicht’
zei ik als zoon wat laatste woorden.
Toen ging de voorhang langzaam dicht

en voelde ik de lichten doven,
en met een plotselinge pijn
het tussen hem en mij geschoven,
nooit meer te openen gordijn.

[p. 135]

Kentering

De stoere stad waar ik al jaren woon
weet mij nog ieder najaar te ontroeren;
wat overdaad was, bombast en bravoure,
bindt in en spreidt zijn nietigheid ten toon

Er komt iets tijdelijks in de contouren
en het gewone doen wordt ongewoon.
Nu zou het goed zijn op gedempte toon
gesprekken met gestorvenen te voeren.

Het onontkoombare heeft overal
betekenis en samenhang gekregen;

je voelt de hemellichamen bewegen
op hun fatale tocht door het heelal,

en vreemd voldaan bespeur je allerwegen
de geuren van verwording en verval.