Maatstaf. Jaargang 39

[p. 131]

Rob Schouten
Gedichten

Twee psychosomatische gedichten

I
De nagel muurvast in 't gebit.
Iets tongzoent in het schemerrijk
en plechtig in de verte slaat de pols.

II
Met lichtgevulde hersens in de tuin,
in het verschiet weiden de zenuwen
en op kniehoogte snuffelt god
wat in een bries van oud behagen.

O, tijd van lauwe kranten en gesprekken,
het leven klotst stompzinnig voor mij uit!

Vier voortplantingsverzen

Zo'n vrachtvol dat het de bewakingsdienst
zwaar valt de inhoud eens te inspecteren,
bouw je het nest, sleept rare lapjes aan,
gemengde staafjes, smeerseltjes en doppen.

In de kwaadaardige boodschappentas
verzet de sterk gezwollen aanschaf zich,
het zeepaardje, met rietje opgeblazen
tot weer een naam voor paplepels en tepels.

[p. 132]

 

Nooit verder weg dan van zo'n binnenste

 

vol koek en zopie voor beginnelingen,

 

tap ik begrip voor wisseling van bui,

 

wonderlijk voedsel en gebrek aan liefde.

Gewandel door heel erge buitenwijk.
De bomen komen uit het bos gewaaid
en regen of het eigenlijk niet kan,
die van fonteinen, opgewonden vogels.

Een ufo zou me niks verbazen, - ik -,
de Heiland, weet je veel? En jij dat lachje
of op mij onbekende wijze valt te leven
achter de rug met fijne pijnen.

‘Hij schopt.’ Of zij misschien? Ik zal vanavond
dan maar niet zoveel drinken, komen koningen
en herdertjes vanzelf een uur lulkoeken
dat het van mij moet wezen, en wie weet?

Er eindelijk ineens en uitgerekend nu
alles nog loszit in 't verpieterend heelal:
oogbollen achter paarse vliezen,
eventjes de reptieleblik, die zuignap
aan de voorkant en vanonder vreemde jus,
goed voor onmenselijk gekrijs.

Altijd voorzeggingen uit boekjes, nooit
de strot uit of vertellen hoe het was.
Zich kluivend opblazen en niet verschrompelen
(het gillend godsgeschenk: ‘daar staat mij niks van bij.’):
de waarheid knalt uit het produktiefonds

[p. 133]

 

O lieve lelie, evangelie,

 

behouwen doses kraamvisite

 

en jarenlang woedend genieten

 

van die van die van die van die.

Geen denkbeelden en tijdperk in de bus!
Inzicht en duur hangen mij de keel uit
dit fronzende Quartair waarin wie weet
ze na ons eerst onsterflijkheid ontdekken
en daarna met terugwerkende kracht.

Ik kleed me geloofwaardig aan en uit
in christelijke kringen en bordelen.
Zonde te sterven met het hele innerlijk,
dat wel, de herrie morgen roert vandaag
de dag alweer voor ons, primaten.

Als een al jaren dode gouvernante
voed ik hebberig sterfelijke dochters op
en hun verleiders, zwaar materieel.
Je laat het er tenslotte niet zomaar
bij liggen, en dan alsnog, geslachtenlang.