Maatstaf. Jaargang 39

[p. 118]

Herman de Coninck
Gedichten

Port-Cros. Zwemmen, snorkelen.
Afgezien van het feit dat je onder water
van vissen spreekt en boven water van
vogels, en boven water van bergen
en onder water van diepere bergen,

wordt er tussen vleugels of vinnen gewoon
verbleven en gegleden, kijk,
daar zwemt een school van veertien
zinnen in prenatale stilte.

Later staat ook de kamer vol
water. Blubblub, zeg jij. Blub, ik.
Ik denk dat ik gelukkig ben,
maar hoe zou ik dat moeten weten.

[p. 119]

2

Port-Cros. Schijfje maan als een c.

 

Kerkhofje met tien graven. Hier wil ik ook.

 

Dochter wil liever gecremeerd.

 

Ik niet: ik wil liggen. Met honderdduizend

 

stofjes kan dat niet zo.

 

 

 

Haar moeder wil kunst worden, kunsthart,

 

kunstnier. ‘Neem maar, ik kan mij

 

toch niet zo goed gebruiken.’

 

Ik mij wel. Ik zal mij nog nodig hebben,

 

want ik wil een hele grafkelder

 

 

 

waarin niets overblijft.

 

En dat het duizend jaar later is.

 

Een beetje zoals nu 's nachts.

 

Niemand is er nog, ook ik niet.