Maatstaf. Jaargang 39

[p. 87]

Erik Spinoy
Gedichten

Vreemde contouren

Stom zoekt de vinger naar een hand,
een nagelrand, een hals in angora.
Wit gat, met rood omrand. De heuvelen
klein, als watten zacht.

En warmte waait naar warmte, kaatst
van een rode muur terug naar
deze luwe rode muur. En ja,
waarop gelijkt dit niet?

Klimop, misschien. De wingerd die
verschiet. De voetbal die voorgoed
is uitgerold. De tuinstoel waar
een lichaam ligt.

September, avond. In de keuken klimt
de schemering. De vorm van pot en pan
wordt stilaan
uitgewist.

Logica

Het verzet dat je pleegt
is dat je weigert te spreken
waar je zwijgen moet.

Breng zo de wereld dichterbij
die nooit bewaarheid wordt.

Dit is geen raad
maar een gebod.

[p. 88]

Marine

In koude zeeën woont het, onder wier
garnaal en bot, en zingt doodstil van
ijsbergen, de vrieskou in een waterval.
Een kleed of huid draagt het, beschubd
en zilverwit. Verlangt linkshandig naar
een aanraking.

De nacht valt in, maar daalt niet neer.
Geen net of haak of arm beweegt.
Geen vin klieft door het oppervlak.

Een rilling loopt, waar nooit
een lichaam was.

Beslissend moment in het leven van een mens

Zwaar slaapt de tong,
een wezen leegt zich
in het oud geworden bed.
Stof kust de ruit en ligt
op steen en tegelvloer.

Wie leent de radiostem
een rozig, bloeiend oor?
Wie neemt de hoorn?

De avond slinkt en slinkt.
Grijs klimt de eenzaamheid
en in de mond groeit hard
een eeuwig groene plant.

Soms hoort men nog zijn echo gaan.
Een bal die, half onzichtbaar, naar
zijn einde rolt.

[p. 89]

Meest ademloze ribbenkas

Onaardse wilg, zwart uitgedost.
De stroom ruikt naar
ontrafeling. Een handje bloed, een scherf
van oogbruin glas. Versmoorde, vis wit als

de maan, de vaalste maagdenlamp.
Vier muren stralen smetteloos.
Een den, in hemels groen verlost.
Gras dat geen vin verroert.

Ontbinden stroom en duisternis?
Een vorm, die in het water plompt.
En voet voor voet, ondenkbaar steeds,
schuift dit, het bleekste,
achter ons.

De triestigheid 's avonds

Geritsel spreekt, waar het vergeelde door
de wind bezochte maïsveld staat.
De haagbeuk zet zich klaar.
De tuin is leeg en kaal.

Geen vlam, die aan een houtblok likt.
Het polshorloge doodt de tijd, en vol
van gratie waait je jurk. Je rug buigt
als een hazelaar.

Een hand omklemt een hand, een berm
rijst op. Met reeds ontstoken lampen
rijdt een auto, glimmend,
door het land.