Maatstaf. Jaargang 39

Ed Leeflang
Gedichten

Bij appels

Van de stortbak bij de buren word ik wakker.
Niemand mis ik. Rouwend in het wilde weg

moet ik naar de appels, een gravure
uit het lang verknipte leerboek turen,

montbron, soete veentje, krappe kruin.
Voor de zolder. Van de boeren uit een tuin.

Waar ze lagen kraakten spanten.
Bladergeur sloeg op van gele kranten.

Stil hield zich mijn oorlog. Stuk voor stuk
telde ik, pas dan alleen gelaten,

kartelige nieuwe scherven van granaten,
vroeg op straat gezocht voor het geluk.

[p. 71]

Mol

Maar ligt op zijn rug in het gras,
met rose handschoenen graaiend
in lucht, gerukt uit het werk,
de griebus, de eeuwige was.

Ik pak hem zacht bij zo'n hand -
zijn lichaam wil het maar half -
til hem tot bij het wringende blad
van bottende bereklauw.

Met open armen naar de hemel,
het licht aanbiddend
belandt hij in zijn graf,
bekeerling glanzend van regen,
alles wat hij niet wou.

Blijven steken

Ter herinnering aan Willem Holtland

In de Annalen zijn wij blijven steken.
Nog vóór Nero zijn moeder zou doden,
naar Tacitus verhaalde. Het ongehoorde
diende zich aan, in lectuur, in leven
van wie aan ons voorvertaalde.

Wij zaten om tafel. Luid las hij het stuk.
Dan dachten wij mee, met ons mager Latijn
niet al te verlegen. Want de wijze
beschaamt niet de kruk. Hij schonk het,
uitbundig, begrip en wijn.
Zo was zijn grammatica van het geluk.

[p. 72]

Het eiland

Het waren al hun gewone extasen.
In de kamers droogde nog verf.

Schapen die grazen, niet veel geheimers
dan nattere velden en herfst.

Klimop waarvan de druppels vielen
tastte naar ramen met waaiende hand.

In paren leunden de manshoge wielen
schuin aan elkaar op het land.

Niemand heeft oren. Wit vroren schepen
vast in een verte. Het lichaam had spijt.

Schaar en broodmes worden geslepen
aan tafel van heelmeester tijd.

Voor de overkant

Dit is het wonder, dat zij zich bedwingen,
hun hemden drogen en niets laten zingen

op de volle sterkte, nu de vleermuis rondgaat,
eksters drinken uit een goot, wederik in bloei staat,

nieuwe heggescharen rusten, vorken zilver klinken,
zielen niet verhuizen, merels van het zinken

schuurdak vluchten in de zwarte blaren.
Al hun afwas hoor ik. Kon ik u doen paren.