Maatstaf. Jaargang 39

[p. 10]

Esther Jansma
De oude ogen van de nacht, eronder

Fakkels, het was heet, mensen dansten, rook
dreef tussen bleke gezichten als olie,
een oude man schreeuwde, enzovoort.

Tussen ons in stond de sneeuwkoningin
die ik herkende aan haar dunne schouders
rond vlerken als messen. Ogen alsof
ze brak van te veel ijs in haar, maar toen ze mij zag
zakte ze vriendelijk lachend in elkaar.

Niemand lette op haar toen ze smolt.
Misschien had ik haar lichaam druipend en al
in mijn armen kunnen nemen, maar ik stond heel stil
te wennen aan een wereld waarin ijsmeisjes doodgaan
van liefde en toen ik gewend was, was ze weg.

‘Het blijft koud,’ dacht ik.
Een vrouw stapte met rode laarsjes in het vocht
en vloekte. Ik gaf haar een lel. Ik boog me en dronk
wat ik plotseling liefhad van het asfalt op,

ik zeg je, ik knielde erbij als een minnaar;
voordat jij met je dronken kop over me viel, Chau Pei,
was deze kade bruidsbed.