Maatstaf. Jaargang 39

[p. 83]

Jaap Harten
Gedichten

Soms is het huis der muzen te klein

Wagner werd toegejuicht in de parijse opera
stravinsky uitgejouwd, zijn partituren
beledigd tot op het helderste akkoord
de houding der bourgeoisie is niet alleen brutaal
maar ook een tikkeltje fascistisch
in zijn zekerheid

meestal een halve eeuw te laat
babbelend of het wel goed is
want pas na het zilveren bestek
verstopt en maagdelijke dochter opgeborgen

toegelaten de muzikale inbreker
clown die geen tegenspraak duldt
alle pompeuze crapauds sloopt
en met een blaffer de butler neerknalt

op een verlaten bühne stoeien bloemen
met het kwaad dat wakker maakt

[p. 84]

Ondergedoken in de Titanic

Ik verwissel mijn identiteit
in steeds anders gemeubileerde kamers.
Ik ben er niet, daar ben ik wel:
in mijn luchtkasteel van golven.
Voorlopig kom ik niet meer thuis,
de wereld staat toch op zijn kop.
IJsschotsen rinkelen in mijn whiskyglas
en ook het orkestje is al flink tipsy!
Aan eventuele redders hebben we geen boodschap,
lang zoeken zij zonder resultaat.
Ook onze morseseinen komen niet meer door,
geen prietpraat dus, maar waterdruk.
Onderzee kan nets mij meer deren.
Aan mijn oor flirt een stehgeiger zo fijn,
ik geloof dat de aarde een boze droom was.

[p. 85]

Air conditioned jungle

Zo zag ik mijn geboortedorp
blaricum (nh), koter van 5 jaar

elke stier een briesende boeman
in de stal duister verdwalen
tussen zwiepende staarten en stront

het duitse dienstmeisje gertrud
lachende dwerg met rode konen
klom in de bomen
schudde appels van hun stam

onze half debiele tuinman
pakte haar als stamboekvee

in 't schuurtje tussen harken en hooi
waar geen blind paard schade kon
doen. daardoor leerde ik de romantiek
van haastig fietsen al jong kennen

gesmoord huilen hoorde ik de hele nacht
kroop in bed bij simpele gertrud
likte haar traantjes een voor een