Maatstaf. Jaargang 39

[p. 76]

Marc Tritsmans
Gedichten

Dag

En dat ik hier op dit moment
zo hevig sta te leven midden
in dit korenveld vol warmte
die uit droge aarde opstijgt

tussen oorverdovend gonzen van
insekten tot waar leeuweriken
die ik niet eens kan zien in
het witte licht. En op

de achtergrond het stille
silhouet van bossen tegen
donkerblauwe lucht en het

ongeloof dat ook deze dag
zonder enig verzet zal
verdwijnen in de nacht.

Een kamer met uitzicht (nieuw huis)

En nu woont er niemand meer boven ons
hoofd die ons rusteloos dwingt om te
luisteren naar het bonzend klaterend
roepend verloop van zijn leven.

Want door het dakraam reikt onze blik
in wolkenloze nachten lichtjaren ver.
We hebben weer een uitzicht op niets
minder dan onze eigen onbeduidendheid.

[p. 77]

Lente

Na de klare taal van de winter
- de waarheid is wat je ziet -
zaait lente een zachte verwarring.

Bomen verbergen zich tussen
het groen, aarde gaat schuil
onder struiken en bloemen.

Gebrek aan karakter grijpt snel
de kans om zich te verhullen.
Kijken wordt nu vermoeden van

wat je niet ziet. Zoeken naar
de binnenkant der dingen,
het hart van het landschap.

Breekpunt

Terug in de tijd. Het breekpunt gevonden.
De laatste foto waarop jij waarop wij nog
naar de wereld kijken met alle deuren en
ramen wijd open. We konden nog overal heen
en terug. Enkel wijzelf hielden ons bij elkaar.

Maar diep in jouwerd toen al het kansspel
gespeeld. Wie het zou worden, wie ons zou
maken tot moeder tot vader. Wie even later
met een nooit meer te beschamen vertrouwen
lachend en morsend aan onze ontbijttafel zit.

[p. 78]

Mieren

We wandelen samen door het bos
praten over planten en dieren.
Hij laat mijn hand niet los: zo
zeggen we meer dan onze woorden.

We hurken en volgen de mieren die
zo klein zijn dat ze ons niet eens
kunnen zien. Even blind moeten wij
levenslang zoeken naar een grotere

werkelijkheid dan dit hier en dit
nu. Maar nooit is er meer dan een
glimp: een dreigende schaduw die we
plotseling over ons heen voelen gaan.

En toen

En toen was ik een fee en jij een kikker
en toen veranderde ik je in een prins en
en ik werd prinses. Maar toen kwam er een
draak en die beetje dood. Maar ik was
toch nog een fee en maakte je weer levend.

Zo moeiteloos blijven ze voortdurend op
een afstand van zichzelf en maken brandhout
van de wetten die de wereld dwingen.
Tot ze je op een dag fier komen vertellen
dat sinterklaas niet bestaat en mensen

sterven en dat de aarde naar de haaien
gaat. Met ware doodsverachting hakken ze
in op alle illusies die ze zichzelf ooit
hebben toegestaan. We kijken naar de plotse
leegte en weten: dit komt nooit meer goed.

[p. 79]

Waan

Dat we zelf ouder worden: een paar
grijze haren, een rimpel die zich
duidelijk verdiept. Al worden we
er niet vrolijk van er valt nog
mee te leven. Maar dwing ons niet

te zien hoe ook in wie wij samen
maakten het verval werd ingebouwd.
Neen. Bedrieg ons maar. Laat ons
wat dat betreft domweg in de waan.

Voetsporen

In het zand laten enkel de sporen zich volgen:
verdwenen zijn de man met het kind aan de hand.
Ik zie de wankele stapjes. Raad het knuistje
krampachtig om de vinger die hem steunt.

En waar de kleine indrukken verdwijnen alsof
eindelijk iemand het vliegen heeft geleerd,
weer veilig op de sterke arm dicht bij de
vertrouwde stem. Hoe het hen verder zal gaan

blijft voor altijd een raadsel. Maar daarnet
leefden ze hier nog in dezelfde lentezon
in dit landschap misschien een ogenblik
even onnoemelijk gelukkig als ik.

[p. 80]

Bomen

Zwart en zwaar als aarde komen bomen
bovengronds maar merken na enkele meters
al dat licht die vastberaden aanpak schuwt.

Ze oefenen dan maar in slanker worden
tot het ogenblik waarop ze overmoedig
denken de zon te zullen grijpen:

ze putten zich uit in takken steeds
meer met steeds minder tot blijkt
dat zelfs die haarfijne twijgen

hopeloos tekortschieten en dan maar
eindigen ergens halverwege tussen
hemel en aarde in het blauw

in het niets. Bomen zijn eigenlijk
niet meer dan verloren dromen. Maar
hoe fier ze overeind blijven staan.

Na de storm

Beuken liggen schijnbaar onbeschadigd
houden vol dat de wereld is gekanteld.
De stam nog even glad en sterk bloeien
ze uit gewoonte die na eeuwen moeilijk
te verleren valt. Maar bladeren kraken

in mijn hand. En zoals met mensen die
onaangekondigd en in volle lente durven
sterven, zoeken we naar een zwakke plek,
een barst, een gruwelijke wonde. Alsof
dat voor ons een geruststelling zou zijn.