Maatstaf. Jaargang 39

Paul Gellings
Gedichten

Reis

De tijd eenmaal hersteld reist verder
over eigen sporen. Wanneer ga jij?

In je droom zijn haltes lang voorbij
of in verval. Buiten sneeuwt het,

vriest het en een dag later komt
de dooi: aangevreten marmer in

de gracht; iedere brug al in een veer
veranderd en 's nachts vertrek je dan

- kom elders terug en nergens anders.

[p. 60]

Amor fati

De dichter blijft een kind door zorg
omringd. Te beginnen met de buurvrouw:
een boerin die aren leest en bundels
tussen schoven en gestalten draagt.

Dan zijn tante: nevel van kantwerk en
parfum. Zo filtert ze het kunstlicht
in de avond. Danst over zijn ooglid
en dwingt hem tot ontwaken.

En vergeet toch niet de meisjes die
hem zoeken, hun vinger steeds
beminnen. Vragen waar hij is: bij

zijn tante? Of de buurvrouw? - Of bij
glas waar zijn bruid verzonken in
een beeld al onder slaapt.

Voor het laatste nerval

Soms duurt een leven samen wel
een hele nacht. Nog één keer dan,
zal het nooit leren - wel altijd
veel gelezen, boeken op de grond:

de meisjes van het vuur, Sylvie
en Adrienne, dacht ze van kindsaf
goed te kennen. Mijn huis vol echo
van belofte: ieder woord een

sieraad, vogels voor de ramen
open op een zomer die ons mee
zou voeren naar verloren tuinen.

Alleen de boeken aan mijn voeten
zijn in de nacht onder jouw
hoge hak herschreven.

[p. 61]

Rotterdam

‘Alles van waarde is weerloos’ Lucebert

(Voor Renée)

Geur van water. Zoveel altijd
van je gehouden, al klinkt dat als
een grap en zie ik uit op gaten:

alles voor het laatst, een haven,
thuis, maar nooit nabij, nooit
dezelfde stad - we ruiken water

in het park. Daar ritselt deze
voorjaarsdag onder onze danspas
een vergeten blad en herinnert

aan struiken verkleurend
bij de kade.

Ver weg

Ver weg bestaat de tijd niet meer:
schaduw en gestalte vallen
onder water uit elkaar.

Wat ooit stroomde,
lijnen volgde, droomde
van begin of eind

komt soms toevallig
samen - noem het eenheid,

als het beeld maar
in een tel
gevangen wordt.