Maatstaf. Jaargang 39

P. van Klaveren
Gedichten

[Geen weg weet ik met de duiven]

Geen weg weet ik met de duiven
in mijn kooi, met de stille
bloemen en de gedempte stemmen
achter mijn glazen vitrine, ik wou
niet tot nut zijn genoopt.

Ik was liever dood
dan in een kolbert een harnas van hout
te lopen te liggen te liegen totdat
ik mijn kist inglijd en ter aarde
zoals dat heet word besteld.

[p. 44]

[De nacht is een dame van draad]

De nacht is een dame van draad
ik ben te oud en te kil
(het is al laat)
voor erbarmen met de blikken lichtekooi
langs de blauwe trottoirband.

Kaaimannen roeien in en uit
verduisterde ramen;
golfplaten lengen de
stemmen uit.

De nacht is een vlakte met rails,
stemmen liggen plat op de tegels,
zigzaggen de portieken in.

[Hoe dit leven heet]

Hoe dit leven heet
als de uien uit mijn ogen
en de zandsteen uit mijn hart
zijn opgelost, weet ik niet:
ik ben de namen vergeten,
ik ben een plant in de zon,
ik kan het bloeien niet laten,
christusdoorn of judaspenning,
want knoppen springen open
bladeren ontvouwen zich en
dat gaat alles vanzelf.

[p. 45]

Meisje

Meisje dat jij niet was
en daarom droevig;
je kinderbenen, gebronsd
klepelend uit je tennisklokje
wit, wippend, deinend; aan
je hand het sleepkoord over
het zondagse gravel, en dan
de zon, die je zo triest
en triester tekende, tot
de donkere jongen je geheven lippen
kuste met langzaam heimwee, om
het meisje dat jij niet was.

Lof der luiheid

Tussen denken en doen
ligt het tedere gebied
van wat nog zou kunnen.

Wat je ook doet, het zal
kansen doen krimpen of keren.

Daarom moet nietsdoen
zalig worden verklaard,
al was het maar
met het oog op jou
en je ongerepte staat.