Maatstaf. Jaargang 39

[p. 15]

Peter Ghyssaert
Gedichten

In het ziekenhuis

Aandacht is als een opgezette uil
in een glazen kast gezet
naast een statief, mercurochroom;
de ziekten draaien eens per etmaal
rond een schijf beletterd met Latijn.

Op zachte walsmuziek van hakken
gondelt bloed de ruimten door;
een wond zwemt langs een rolstoel, helder
lacht het vocht.

Men converseert met pijn en spinrag

in een keizersnede afgedaald.

Bezoekuur: iemand komt bedeesd
tot bij de deur die valt
als weefselrot.

[p. 16]

Afscheid van een oom

Een oom veroordeeld tot een vreemde reis
bereidt zich voor: het bed vertrekkensklaar;
de weermiddelen bij uitheems gevaar
zorgvuldig en genummerd op een lijst
die tante snikkend van het lachen leest:
alles verouderd, mal, of veel te zwaar;
en veel te veel: minstens tweehonderd paar
van wat geen mens ooit nuttig is geweest.
Dan klinkt een bel: komt men hem nu al halen?
Snel neemt hij zijn reisgids nog eens door
en ook zijn Berlitz-cursus dode talen;
't laatste van de stuklijst is erdoor.
Het bed dat aarzelt tussen stijgen, dalen
en familie zingt ontroerd in koor.

Bevalling

Het kind dat in haar buik groeide
als een tand in haar vlees
wordt vandaag geboren.

Het maakt geen geluid, steelt
uit de mond van de verpleegster
witte spreuken,

geeft met zijn hoofdje zonder ogen,
zonder neus, oren of mond,
aan de moeder kopstoten
van honderdduizend volt.

[p. 17]

Nocturne

Zijn vrouw ligt naast hem dood in bed;
zijn vrouw is dood, en langzaam
en geluidloos schuiven kamer,
keurig beddekoper en de bange
kreukels in het laken,
schuiven lamplicht
en gezuiverd schreeuwen
in de zwarte draaikolk van
haar aangezicht.

Omwenteling

Een edelman loopt door het veld;
het dorp hoont vóór en achter hem,
zijn meubels staan te glanzen rond
de vijver: rozehout geschokt
door deze koude en het krassen
van de vlegels, rieken, zeisen;
krachtig voedt de ochtend onlust,
zonlicht dikt het mager mes aan
dat nu durft en toeslaat: de belegen
ijver van voorbije eeuwen staat
verdeeld in parten voor de haard.
Een edelman loopt door zijn veld
- de vlammen erven van de vaderen -
en wil niet horen hoe rapalje
met vervuild gebaar de mooiste sneeuw
van het domein verkracht; er schreeuwt
iets in zijn liefste kabinet:
geopend en geheel buiten zijn macht.