Maatstaf. Jaargang 39

Willem Jan Van Wijk
Gedichten

Reislust

Ze leefde haar kwalen
alsof het reizen waren.
Een tweesprong ontstond
bij kramp aan de maag
of een scheut in het been.
Op kruispunten koos ze
steevast haar nieren.
Bang was ze nooit.
Altijd kwam ze behouden
onder het groene laken vandaan.
Behalve na haar laatste trip
die voerde langs slangen
infuzen en monitoren,
tot het stil werd in haar hoofd
stil als in een maankrater.

[p. 37]

Acht Beaufort

Zestig kilo op de dijk -
de schapen staan steviger.
Ik leun tegen de wind en denk
hoe weinig meer
of ik verdwijn langs brakke weeën
een zucht

een schreeuw

een waterwond.

Historisch

Zonder kuras en zonder helm
verlaat ik de vesting -
hoe ruikt een nederlaag?

Naar bedstro te slordig beslapen
te lang niet gelucht
naar kamers met kleren:
de val van een keurslijf
de bluf van een pofbroek

naar deernen op karren vol buit
ranzig de kelen
roodkoper de buik -
naar kruit in de avond
een schot dat verschaalt.

[p. 38]

Arc de triomphe

Het overschot werd ons getoond.
Geen woord over het gezwel
dat hem listig had verstrikt
in heiligheid en hongerdood.

Klas na klas hield even stil
knielde en sloeg een kruisje.
Ik zag de drooggevallen keel
de knikker voor het kuiltje

en kwam niet los meer
van zijn boord die hagelwit
en veel te groot
baldadig wortel had geschoten.

Afrekening

De frater van de zesde wist
hoe hij moest slaan
recht in het gezicht
en omwille van het godsgericht,
voor de openstaande kerkdeuren.

Devoot
had hij zich eerst verhangen
in de ijle stemmen van het koor
maar als de zegen was gegeven
brak keer op keer zijn woede door:

net toen de aarde hemel werd
had één van ons weer omgekeken
een ander had gepraat,
gods dienstknecht verstond het teken
zijn rechterhand sloeg hard en raak.