Maatstaf. Jaargang 39

[p. 61]

Anton Korteweg
Gedichten

Brief

Wat ik niet kan! Op dezelfde rij tegels
honderden meters fietsen als een streep
en nooit de randen zelfs maar raken. Als
aan elke kant van me het land ook maar
tien centimeter lager lag, hoe snel
verzwolg de afgrond me. Tennissend met
m'n zoon mis ik geen bal, in het echt
maakt m'n vader me in. Maar je weet,
er is bij ons geen afgrond meer en
mijn vader, hoe lang is hij dood al.

Dames

Wat me niet naar zich toe trekt
waar ik niet in mag,
is niet normaal meer.

Net als junior er zelf
een maken, op zachtboard, met
viltstift: een zwarte,
laaiende driehoek en
tieten.

En dan maar schieten.