Maatstaf. Jaargang 39

[p. 68]

Marc Tritsmans
Gedichten

Zoon van de rug gezien

Dit beeld zegt meer omdat ik
je gezicht niet eens kan zien.
Ik zie alleen hoe licht nog
alles aan je was, je haar,
je oorschelpen: de zon valt

er zo makkelijk doorheen. En toch
zo klein en dicht bij me probeer je
voor het eerst hoe ver je zonder
omkijken al durft. Aan steeds meer
afstand zal ik moeten wennen.

Schatbewaarder

Van dit landschap ben ik de krenterige
schatbewaarder die met haviksogen alle
bomen telt en de konijnen hazen en
fazanten raadt aan hun geritsel.

Met koude blik weeg ik de schaarse
wandelaars want iemands stap verraadt
zijn plannen. Een streepjespak, een hand
die schrijft, alles maakt me achterdochtig.

Ik noteer het kleinste teken van
verandering: wat omgewoelde aarde,
een gemerkte boom, een breder spoor.
Iemand beraamt met zorg de ondergang.

[p. 69]

Speelgoed

Het speelgoed dat na een warme dag
bewegingloos in het gras blijft liggen
alsof kinderen hier overhaast vertrokken
zijn. De zon is niet eens onder.

En ik denk aan mijn zoon die bij de
schoolpoort vraagt of hij een beetje
mag huilen en dat vervolgens met
perfect gevoel voor maat en orde doet

zo afgemeten het gevoel bij dit beeld
van later: wij staan voor ditzelfde raam,
kijken naar de voorgoed leeggespeelde
tuin en weten dat het zo moet gaan.

Avond met koeien

De zon zakt lager maar ze staan
nog even rustig als vanmorgen
grazen onverstoorbaar door. Geen
nest lijkt warmer dan dit weiland.

Er waren jaren dat ook onze adem zich
's avonds moeiteloos met nevel mengde.
Ons lichaam paste heel precies in een
leeggebleven deel van het landschap.

En nooit werd het nacht zondermeer,
samen met bomen en struiken werden
we nacht en praatten nog met het
gepaste ontzag voor de sterren.