Maatstaf. Jaargang 39

[p. 45]

Kees Klok
Gedichten

Voor S.

Tussen kast en kanarie breng je
je dagen door, doof en slapend.
Je lijkt een vogel bij wie het vliegen
allang niet meer feilloos gaat.
Je strompelt maar wat.

Tijdens een helder ogenblik stormt het
weleens in je geest, maar verder
is het slechts pantoffels en versukkeling.
Je suft verder in je halfbegrepen boek.

Er waren ooit de oorlog en de drank.
Je weet niet wat je meer mist
en smokkelt met je dieet.
Maar daarmee is de Mof niet terug.

Het ruikt zurig bij je.
Dat wordt steeds erger.

[p. 46]

Mongool

Het park vond ik
was er voor dromen.
Wonen op een eenzaam eiland
of, zoals de eenden, onbezorgd
peddelen over de sloot.

Maar vaak liep er een
achterlijke jongen, die
niet eens werd weggejaagd.
Op weg naar school
moest ik daar langs.

Er was ook geen beschermende
kabouter, alleen een oude vrouw
die altijd op een bankje zat
en naar de jongen keek,
die meestal kwijlde.

Ze had hem zelfs niet
aan een riem, terwijl hij
iedereen naliep.
Eigenlijk was hij nog erger
dan een hond.

[p. 47]

Pieter

Hij stond bekend als veelbelovend
fotograaf, die ook heel aardig
schilderde en modieus
kon lullen over Marx.

Op feesten deed hij liefst
een bromfiets na,
het bierschuim spetterde daarbij
als gal over zijn lippen.

Soms wandelde hij wel,
diep in de nacht,
met de vrouw van een
der al te dronken gasten.

Naderhand liep hij alleen nog
leverarts en psychiater na.
Zijn laatste foto's waren van een
boze droom in het gesticht.

Geschilderd heeft hij er niet meer.
Hij was per slot Van Gogh niet
en door ons, nu ja, na die paar jaar,
goddank alweer vergeten.