Maatstaf. Jaargang 39

Harmen Wind
Rede

I

Spreker aan de keerzijde,
open mond achter zijn hand,
toonbeeld van stilte. Verlicht
staat hij voor niets, het terras
is verlaten, hoog in de beuk
bekken eksters een passé-partout.

II

Nachtportret. Dichter schept
lucht. Adem keert zich
binnenstebuiten, vuur
maakt gesluierd zijn
tekst zichtbaar en kijk:
hij luistert er van op.

[p. 48]

 

III

 

 

 

De schatplicht van dit

 

aarden vat, de hulde aan

 

de waarheid. Een haastige

 

schaduw tuimelt de lucht in.

 

Dat as zich verstaat met

 

het gras zegt genoeg.

 

 

 

IV

 

 

 

De woordvoerder, hij wacht

 

op een vergeten boodschap.

 

Het duister staart hem aan,

 

legt zijn gestalte vast

 

tussen verandadeuren, wars

 

van ruggespraak of last.

 

 

 

V

 

 

 

Wat kan binnen dit frame een

 

sterveling gebeuren. Besef

 

ligt op de tong, bezinning

 

in de huid, bestaan onder een

 

linnen hemd verscholen. Neem wat

 

nog komt, het heeft al afgedaan.

 

 

 

VI

 

 

 

Een klein gebaar verklaart

 

hem nader. Zodra de rust

 

naar binnen knalt roept hij

 

en hoort zijn vader roepen om

 

zijn vader. Een echo die hem

 

draagt terwijl hij valt.