Maatstaf. Jaargang 39

[p. 45]

Herman de Coninck
Gedichten

Melkweg

Je kunt in de wei uit een melkweg van wit
één takje fluitekruid plukken om thuis
in een vaasje te zetten en van dat takje
één twijgje afbreken en daarvan één
steeltje en daarvan één bloempje
en van dat bloempje één pointe
van het godganse pointillisme.
Nee, dat kun je niet.

Monthermé

Overal is Semois op zoek naar
Maas. De frazelende, zich met al haar
forellen voort-s-sende, zoekende

naar de majestueus op haar rug liggende,
soms een eiland hebbende en daar twee benen
voor nemende Maas. Die vervolgens een brede bocht

neemt, nee, krijgt. Uitzicht: inzicht.
Ik: jij. Een dubbelepunt, ogen.
Hier is vijftig huizen. Hier is één
huis. Hier is één kamer. Hier is één bed.

Overal valt leven tussen de plooien
van bergen. Nevel rangeert in het dal.
Zoals een vergelijking een gedicht zoekt

voor de nacht. Een man een vrouw. Een vouw.
Tussen bladzijde 38 en 39.
Nacht klapt het boek dicht.

[p. 46]

Taarlo, avond

Vijver wacht op kroos,
groot hoefblad op elfen.
Het bos wordt donkerboos.

Moeras stookt gassen en lucht-
bellen in zijn kelders. Als je er
met een stok in pookt rimpelt het
als glimlach over een heks.

Het wordt hier meer dan donker.
In de verte verdwijnt een trein
uit zijn gehoorgang - en daarmee het heden.
Het wordt hier eeuwen geleden.

Port-Cros

Als nergens bestaat, moet het hier zijn.
Zee heeft in het niets een puimsteenhoop
gevonden om in en uit te kunnen, een v,
een haventje. Scheepjes poseren bij hoog en bij laag.

Twintig huizen proberen hoe ver rondom
kan gaan. Twintig daken proberen
het woord ‘onder’. Zee ‘zonder’.
Zo onthoudt ook een prentbriefkaart ons
zonder ons: een rode oleander waarachter,

Haven. Avond. Een gitaar speelt
in het enige café een halfuur lang
drie blues-akkoorden.
Zo hangt melancholie over de wereld
omdat die eigenlijk veel te mooi is.
Zo delen telefoondraden overal
afstand uit. Zo is er altijd
veel meer ginder dan hier.

[p. 47]

Juniper tree, Canyonlands

Hij heeft aan tien stofjes en een spleet
genoeg om wortel te schieten op rots.
Hij hangt er dan ook zo schots
en scheef als hij groot is.

Dat mag omdat hij meestal al dood is,
maar dat kan hij lang volhouden.
Hij staat hier in de vorm van even zovele
Orpheusen van Zadkine harp te spelen
op houten snaren, oud en
woest van geluidloosheid.

Met te veel armen, te traag, te.
Maar vertakkend van wanhoop en graagte.