Maatstaf. Jaargang 39

[p. 25]

Koos Geerds
Bezoeker

Fijn, dat je de post zo hoog hebt meegenomen -
leg maar ergens neer. Niemand verandert,
ik zal geen millimeter meer ontluiken,
het buitenland begint al bij de deur,
het vallen van de treden doet de schouders zeer.

Zo, zo, dus jij bent het kind van je ouders.
Waar blijven verhalen in doorzonkamers, de felle
gebaren van oogopslagen, portretten aan tafel.
Jouw lipklanken bewegen de vragen om licht,
dat scherpe rouwranden vormt in een hand.
Die hand streelt soms het bloemetjesbehang.

O, o, die ondeugende moeder, voel maar
aan de wangen met hun onaffe beweging -
zwijgen is goed voor een loodzwaar gebit.
Er moeten tochtstrippen rond alle ramen.