Maatstaf. Jaargang 39

[p. 18]

Frans Hoppenbrouwers
Gedichten

[Ik zag een paus gehuld in vrouwekleren]

Ik zag een paus gehuld in vrouwekleren
en de tiara niet meer op het hoofd
nabij de laatste steenrots mediteren.

Een nietig man, van pracht en praal beroofd,
het hoofd gebogen en bereid te boeten
voor alles wat hij er had bijgeloofd.

Opnieuw gedwongen tot een heilig moeten
onttrok hij zich in verre woestenij
om naar het wezen van het woord te wroeten.

En hij hernam zich, leerde langzaam bij
en wist na veertig lange, zware dagen:
gerechtigheid maakt slechts de zielen vrij.

Toen stond hij op, bevrijd van alle vragen
die hem belastten, al zo'n twintig eeuwen.
Gerechtigheid gaf al genoeg te dragen.

En aan de einder brulden reeds de leeuwen.

[p. 19]

[Hij zit een uur al roerloos op zijn tak,]

Hij zit een uur al roerloos op zijn tak,
een landjuweel, getooid in blauw en rood,
verbeten loerend naar het laatste wak.

Daar ligt de wet van leven en van dood,
want dagenlang wacht hij vergeefs op buit
nu vorst en ijs regeren in de sloot.

Hij zet zijn veren maar wat verder uit
en soms schudt hij het kleumen van zich af;
een wanhoopsvlag wordt dan zijn witte stuit.

Zo scheidt de winter feilloos graan en kaf
en slechts de sterkste vindt voldoende kracht
om te ontkomen aan een roemloos graf.

Het donkert al, straks komt de lange nacht
met strenge vorst, die ook het laatste wak
wel dichten zal; een zaak van overmacht.

Zo sterft de visser aan zijn eigen vak.