Maatstaf. Jaargang 39

[p. 29]

Anna Enquist
Drie involutiegedichten

I Tegen de groei

Zij glijden van mijn schoot
de wereld in, met roeiboten,
trompetten. Stuifzand en
hapering. Hun stemmen

schieten weg, lichaam te
groot voor mijn versmalde
arm komt te nabij. Zij worden
te intieme vrienden. Sinds zij

groeiden ga ik op verdoofde
voeten door een grijs en windstil
land. De hete messen van
verlies kerven in elke hand.

II Ossificatie

Hoe langer ik besta, hoe meer
ik mij verzamel in het bot.
Een waagstuk. Huid en mond
en buik zijn niet meer mij. Wie
kust het jukbeen, vindt de scherpe
schouder in mijn mouw? Die in mijn
heupen vaart groet het skelet
dat ik zal zijn, na kind, na vrouw.

[p. 30]

 

Buiten mijn tijd en weten om

 

wordt het bestaan tot hardheid

 

teruggebracht. Als ik zo door

 

verstening ben genaast, kom dan,

 

woestijnzand, met de guurste wind,

 

en dek mij toe, vestig mijn plaats.

III Vrouw

Krakend verleggen zich
diagonalen. Hoeken rekken
uit in pijn, vierkant wordt
pentagon. Hoe ben je moeder
van die straalt onder het
gele licht? Er is een zoon
naast mijn zoon. De paden
lopen scheef de tuin in waar
de houtvester doorschijnend
dreigt, de berken beven.

Als oud papier waaien wij
op, ritselend bij elke zucht.
Een onzekere nacht. Rivier
van vreemd verdriet. Zij kan
niet wachten, vouwt haar armen
om haar lief. Mijn kind begint
de vrouwendans. Op rode
schoenen moet zij voort totdat
de bijl haar raakt, de beul
haar redt. Niet ik. Als ik.