Maatstaf. Jaargang 39

[p. 6]

C. Buddingh'
Miniaturen

Death of a salesman

Vandaag heb ik wel de schok van mijn leven gekregen. Ik ben een keiharde realist, moet u weten, ik zit dan ook al twintig jaar in de autohandel. Maar vannacht had ik opeens zo'n gekke droom. En als het daar nog maar bij gebleven was. Maar oordeelt u zelf. Ik kom bij Willemse, van Willemse voor de Betere Accessoires, doe eerst mijn deal, we praten nog wat na en ik voel me al niet op mijn gemak, want hij zit me de hele tijd al zo vreemd aan te kijken. En dat is niks voor Piet, die zeker ook al zo'n tien jaar in de betere accessoires doet. Ik zeg op een gegeven moment: ‘Piet, ik heb vannacht toch zo'n gekke droom gehad. Ik droomde dat er allerlei gekke kleine mannetjes over me heen sprongen. Ze hadden groene wambuisjes aan en zilveren broeken en gouden muiltjes...’ ‘Ja, en zeker een paars puntmutsje op,’ valt Piet me in de rede. Mijn mond viel open - en dat doet mijn mond niet gauw, dat kan ik u verzekeren.

‘Hoe weet jij dat?’ vroeg ik stomverbaasd.

‘Nou,’ zei Piet, ‘er zit er nog eentje op je schouder.’ Maar toen ik mijn hoofd eerst links en toen naar rechts schokte, zag ik helemaal niets. Ik begon heel hoog en krijsend te lachen. Piet heeft me een dubbele jonge ingeschonken en zei dat het maar een grapje van hem was. Maar dat soort grapjes maak je toch niet? Zeker niet als je in de autobranche zit. Wat moet er van me worden? Want ze hádden paarse puntmutsjes op, die vuile schofterige ellendelingen!

*

Toen we nog klein en naïef waren hadden we opschrijfboekjes waarin we autonummers noteerden. Ook telden we 's zomers strohoeden. Die droegen de mannen toen nog. Van die platte, flonkerend zachtgele, met een smal zwart lintje om de bol. Die eigenlijk geen bol was dus, want, zoals ik al zei, hij was plat. Maar een kniesoor die daarop lette. Och, wat waren we ook nog klein. De muizen van nu zijn al groter, zegt mijn kleindochtertje. En je vangt ze alleen nog met echte boerenkaas.

*

Toen ik drie jaar werd en mijn verjaardagstaart, compleet met kaarsjes, aan de hond van de buren had opgevoerd, zei mijn moeder: ‘Jij zult altijd één vijand hebben.’ Had ik toen maar gevraagd: wie. Maar ik was te druk bezig met het slopen van mijn brandweerauto. Later is er niet meer op teruggekomen: wij waren een zwijgzaam gezin. (Mijn vader was zelfs voorzitter van de Bond tegen Hardop Spreken.) Maar denken deden we als de besten. En graag raadsels oplossen. Die vijand, wie was hij toch? Het heeft me drie goede betrekkingen gekost. Ik woon nu in een pakhuisje aan een van de havens, mijn vrouw is ervandoor en mijn kinderen zijn geroyeerd als lid van de hockeyclub. 's Nachts komen er vreemde vliegtuigen over. En ik heb het gevoel dat ik het nog heel lang zal maken.

*

Vannacht werd ik wakker als de koningin van Patagonië. Ik klapte in mijn handen en er kwam een slaafje binnen dat de nagels van mijn grote tenen knipte. Ik klapte opnieuw in mijn handen en er kwam een slaafje binnen dat de nagels van mijn kleine tenen knipte. Ik

[p. 7]

klapte nogmaals in mijn handen en er kwam een slavinnetje binnen dat de nagels van mijn andere tenen prachtig Vuurlandrood lakte. Het is heerlijk om de koningin van Patagonië te zijn. Als je wilt krijg je zelfs frisdranken. Allemaal vroeg gaan slapen dus maar!

Een koning in nood

‘Stupidootje, mijn speelgenootje, waar zit je dan toch?’ hoorde hij zijn vrouw roepen. Dat zou nog niet zo erg zijn geweest, maar zijn vrouw was toevallig de koningin. Het galmde door het hele paleis. Waarschijnlijk, dacht hij verbitterd, speelde ze onder één hoedje met de grootvizier. Waarom had ze anders voor haar laatste verjaardag een set pokerstenen gevraagd? En die verspreking onlangs: ‘Zodra ik mijn sigaretje uitgerookt heb’. Zweet sijpelde over zijn voorhoofd. En het was al zo benauwd in dat harnas, dat een van zijn voorvaderen nog van Karel de Grote had gekregen. Of was het Pepijn de Korte? Zie je wel, ook dat wist hij niet meer. En steeds nader kwam het: het kirrende gelach en het voetengestamp. Het zweet gutste nu over heel zijn gezicht. Zou hij echt in het harnas moeten sterven?

Uit onze actualiteitenrubriek

De kaak, zelf fors en wilskrachtig, had de rest van het gezicht nu wel bekeken. Goed, de oren, dat ging nog. Maar dat ironische mondje. Dat hoge voorhoofd. Die niet helmaal rechte neus. En die dromerige ogen. Nog donkerbruin ook! Hij diende een verzoekschrift in voor transplantatie, dat vanzelfsprekend meteen werd ingewilligd. Nu is hij lid van de cdu. Let maar eens op hem, bij de volgende deelstaatverkiezingen.

*

Uit de kachel kwam een jonge brontosaurus gekropen. ‘Ik was even bij mijn oudoom op bezoek,’ verklaarde hij verontschuldigend. Ik staarde hem verbijsterd aan. ‘M-maar ik dacht dat jullie al lang w-waren uitgestorven,’ hakkelde ik. Nu keek hij stomverbaasd. ‘Uitgestorven? Waar?’ ‘Wel, hier op aarde natuurlijk,’ zei ik. ‘O, hier op aarde!’ herhaalde hij en begon onbedaarlijk te lachen.

In de roos

Mijn vader maakte mij al heel jong lid van de schuttersvereniging ‘Oranje Nassau’. En natuurlijk vond ik het geweldig: een karabijn in je handen, richten, afdrukken, knallen, en de terugstoot laten wegebben in de holte van je rechterschouder. Zo werd ik negentien. Op een zondagochtend nam mijn vader mij zelf mee naar de schietbaan. ‘Nu moet je examen doen,’ zei hij. ‘Eén enkel schot, maar precies in de roos.’ Ik legde heel, heel zorgvuldig aan, en daar, uit het midden van de schietschijf, ontsprong eensklaps een prachtige dieprode roos, ik rook haar zoete, zomerse geur en het was alsof het fluweel van haar blaadjes langs mijn wangen en slapen streelde. ‘Maar daar schiet ik niet op!’ riep ik en liet mijn geweer vallen. Mijn vader lachte. ‘Kom mee, naar huis, jongen,’ zei hij. ‘Ik heb een heerlijke fles Bruichladdich klaar gezet.’

Gezonde beweging

De graaf was eindelijk uitgespit. Pfoe, wat was het toch een warm werkje! Nu de gravin nog het graf in. Het vervelende was dat ze iedere nacht tussen twaalf en één bezoek kreeg van de geest van een van haar betovergrootmoeders. En die had er een handje van om te blijven plakken. Goed, de familiefotoalbums kwamen nu langzamerhand aardig op orde, maar toch. Hij kon zich moeilijk het zweet van zijn voorhoofd blijven staan wissen. En daar kraste de raaf al weer drie keer. Dat was het sein dat de geest van haar moordenaar ging slapen. Het kon nachtwerk worden, daar

[p. 8]

boven! Misschien kwam het jaar 1911 zelfs wel af. Hij knarsetandde driemaal terug en begon toen de kuil maar weer dicht te gooien. Voor de vijfhonderdzesenzestigste keer, bedacht hij grommend. Ruim éénendertig kilo was hij al afgevallen in die anderhalf jaar. En nog was zijn internist niet tevreden.

*

Het is heel moeilijk voor kabouters. Sommigen willen er ook wel eens de brui aan geven. Maar dat mag absoluut niet. O nee: nergens gelden zulke strenge wetten als onder kabouters. Niks geen flink eten en lekker uitgroeien. Bosbessen en beukenootjes en zo nu en dan een slok water uit een snelvlietende beek. De voorgeschreven lengte is strikt voorgeschreven. Als er van boven een millimeter bijkomt, gaat er van onderen een millimeter af. Dat kan buitengewoon pijnlijk zijn, want anesthesie kennen de kabouters nog niet. Ze hebben er wel van gehoord, maar: ‘Dat gaat boven ons mutsje,’ zeggen kabouters in zo'n geval. En op hun mutsje zijn ze geweldig trots. Vandaar dat ze het ook nooit afnemen. Een gebruik dat geleerden eeuwenlang hoofdbrekens heeft bezorgd. Maar u weet nu gelukkig waarom.

*

Vroeger, zegt mijn vader, stikte het overal van de koningen. Je kon bij wijze van spreken de straat niet opgaan, of je liep er wel eentje omver. En dat kon uitermate onplezierig voor je zijn, want op het omverlopen van een koning, hoe miezerig hij er ook uit mocht zien, stond in de meeste gevallen de doodstraf. En gewoonlijk werd je eerst ook nog even geradbraakt of gevierendeeld. Nee, je kon beter je hoed in je hand houden. Dan kwam je tenminste nog eens door het ganse land. Maar toen gebeurde er toch zo iets ergs. Een heel stel van die ongewassen boeren, die wel drie koningen tegelijk in de prak liepen, maakten niet alleen een dansje rond hun vermorzelde resten, maar hingen daarna ook nog de rechter op aan de allerlaagste boom. Het hek was totaal van de dam. En vanaf die dag houden koningen zich heel sjakies. Als ze ooit op straat komen, lopen er wel twintig potige agenten om ze heen. Want de boeren, zeggen de koningen, wassen zich nog steeds niet. Toch is het wel weer leuk, vind ik, dat zo'n over zijn hele lichaam geparfumeerde koning bang is van een paar naar zweet geurende boeren. Maar ja, we weten nu zo langzamerhand dat het niet zweet is dat stinkt, maar parfum.