Maatstaf. Jaargang 36

Petra Kottman
Andante ma non troppo

Het voorspel eindigt met een stille trom,
de eerste rij beweegt ontroerd haar stoelen.
Ik zit erbij. Ik kan de trilling voelen,
ze plant zich voort en trekt mijn tenen krom.

Dan slaat de stilte in een onweer om!
De buitenlucht begint snel af te koelen.
Tussen mijn voeten zie ik aarde woelen;
de regen houdt het koude koper stom.

Toch blijf ik zitten, horend in die regen.
Veelstemmig valt een kalmte op me neer:
het is een kwestie van niet meer bewegen,

dan klinkt vanzelf straks het Concerto weer.
De partituur heeft in gods la gelegen;
op deze lijnen pakt geen Tipp-Ex meer.