Maatstaf. Jaargang 36

[p. 60]

Esther Jansma
Gedichten

Papier maché

Ik ben de grote recyclingmachine:
de vodden die mijn vader werd,
de flarden tekst uit oudgeworden monden,
kauw ik tot pulp.

Zolang ik sigaretten rook
ruikt hij via mijn hand naar shag,
zolang ik bang ben voor de dood
blijft hij dat ook.

Hij is mijn pop, ik speel met hem
wanneer ik wil. Hij kust bezorgd
de schrammen op mijn knieën glad,
maar zegt niet veel.

[p. 61]

Oud jaar

Haar gezicht grijpt eten als een vuist
die zich spant, ontspant in laat protest
tegen sterfelijkheid; ze wil niet dood,
ze kan nog wel een ronde.
Wie naast haar aan het eindmaal zit
bindt woord aan woord, vermaalt de tijd -

met handen die het feest nog kennen
richten duizend vaders vuur.

Het NRC-gebouw

Met teksten, bleke beelden,
vuilnis om haar brede onderbuik
ligt zij sinds jaren opgebaard
aan de Paleisstraat.

Een dode bijenkoningin;
steels wordt ze bebouwd door
wie wel wil.

Haar geur zet mijn zinnen op stelten.