Maatstaf. Jaargang 36

[p. 64]

J. Eijkelboom
Twee gedichten

De schrale man langs de kant

Soms baad ik in weelde van taal
en speel wat, zelfs met verdriet.
De schrale man langs de kant
vervloekt dat, spreekt van zelfbehagen.

Hij hoort niet, ziet niet, voelt ook niet
hoe goed zo'n bad kon zijn
na alle kille plagen waarmee
een norse god je lang geteisterd had.

En trouwens, man, ook jij
doopt soms een teen in 't nat,
brengt daar verslag van uit in dorre verzen
eer je de klok weer prikt bij 't handelsblad.

[p. 65]

These trees stand...

Deze bomen staan uiterst hoog onder de lucht.
Terwijl zij staan, doorkruisen als ik loop de sterren
de stijle hemelgolf die hun takken karteren.
Al slaan minnaars voor elkaar op de vlucht
en zijn beschavingen gedoemd te sterven,
hier wandelt Snodgrass door het universum.

Ik kan geen wereld om jouw huis doen draaien.
Maar zie die maan. Denk hoe de nachtzuster
haar ronde doet en, mild reflecterend,
haar zaklamp op haar bloes doet stralen.
Je naam staat borg, in liefde of in verzen;
hier wandelt Snodgrass door het universum.

Je naam is dwaas, als sperma wonderbaarlijk
en net zo resoluut. Al word je niet betrokken
bij iets buiten jezelf, je blijft toch de poëet!
Onstuitbaar waaieren atomen, bepalen
zelf hun lot, vormen Lucinda's rokken.
Zij is 't niet die voor jou beslist. Als je dat weet,
hoe sterk en tastbaar wordt jouw firmament.
Al wordt de wereld slagveld of nog erger,
kom, veeg je bril af aan je overhemd:
hier wandelt Snodgrass door het universum.

(naar W.D. Snodgrass)