Maatstaf. Jaargang 36

[p. 40]

Rob Schouten
Vier gedichten

Hoofd

Was ik, om te beginnen, hoofd der werklijkheid
dan vloog met uiteraard terugwerkende kracht
de slapeloze nacht eruit, waarin je staart
en er niet uitkomt, het idee van een verleden
doorboort en dat het nooit wordt wat je niet zelf vlooit.

Te voorschijn stommelt het heelal en het weerkaatst,
terwijl het nota bene pikkeduister is
en je jezelf onzichtbaar waant, je inzicht maar.
Aan bed gekluisterd in ontzaglijke gedachten...
Iedereen heeft het, neem ik achteraf graag aan.

Was ik, dan schreef ik een Neanderthaler voor
of Bach de hele dag. Het eindige moet blijven;
dat vind ik wel een nuttig, concreet onderscheid,
want het is goed dat ik niet altijd of nooit ben.

[p. 41]

On a pea

Last night once more I lay upon the pea,
brooding under the canopy,
studded with stars beyond any idea,
why should I be on it, why me?

(Vannacht lag ik weer op de erwt
te piekeren onder het baldakijn,
zeer onbegrijpelijk besterd,
waarom ik er zo nodig op moest zijn.)

[p. 42]

Drs Faustus

Een vrije dag, zijn ziel onder de arm,
gaat doctorandus Faustus door de stad,
zoekende wat hij meer wil dan slechts dat.

Langs clubs in geblindeerde herenpanden
en clowns in parken. Wil hij hier een ketting
of daar het smalle pad naar het geluk?

Veel ondergaan gaat hem slecht af. Voor straf
moet hij meetellen: tegels, fontanellen
op grachten en klokslagen om zijn kop.

Uit rusteloosheid keert hij weer naar huis,
volmaakt teleurgesteld, en leest een pil
die hem opzettelijk van niets geneest.

Dus weer de uitgeperste stad betreden.
De mensheid, net gevoederd en ververst,
pikt films en stommelt over promenades.

‘Nu gaat het komen,’ denkt hij, ‘alles is
en wil ik weten, wat er ook niet mag.’
Maar elke toekomst heeft een snipperdag.

Hij streeft nog even al zijn beetjes tegen
tot het hoog tijd is en hij uitgeput
zich ophangt of met ziel en al indut.

[p. 43]

Last

Volgens Montaigne maakt het niet veel uit
en is het tijdverspilling. Ik geloof
'm wel, de wijze. Neemt niet weg: bij mij
gaat het vaak anders toe en duisterder.

Last van de verste levens kun je hebben,
hoe ze het rooien, ergens neergesmeten,
en dat je rug geen verrekijker is;
terugzwaaien is er ook vast niet bij.
Sterren, net zoiets, het voormalige,
of, als het helemaal mis is, ‘was here’
gekrast tijdens het pissen: klare taal
uit het heelal dat er waarschijnlijk heerst.

‘Vreemd ijlt geluk voorbij oneindig missen,’
maar nee, in een geschikt geboortehuis
baart iemand mij nou juist, een kik en leven,
even onwaar als wat ik niet bemerk.

De klamste denkbeelden drijven me 's nachts
uit bed, ik sidder van het platonisme,
doelloze feiten treffen paradoxen,
de geest ritst open en wordt dichtgetrokken
etcetera... de hele poppenkast...
maar even later wil ik het weer weten,
de grote taaie raadsels om ons heen,
en zit recht overeind, mijzelf tot last.