Maatstaf. Jaargang 34

[p. 50]

Victor Vroomkoning
Gedichten

Visioen

Droomverloren ging ik door de nacht.
In de kamer van mijn ouders kwam ik
tot mijzelf. Onder bundels maanlicht
lagen zij er stralend bij.

Zij verjongden tot voorouderlijke
geliefden. Vader naderde de jongeman
die boven hem met moeder trouwde.

Zijn vingers haakten in haar
ongebonden haren. Rond haar mond
spraken plooien van geluk.
Rimpels had zij uit haar hoofd gelegd.

In vroege albums lag zij zo te dromen,
haar ogen half naar vader open
als die foto's van haar nam.

[p. 51]

Logboek

5 Mei éénentachtig. Met dochter
op de Mookse Plas, tien meter van de kant.
Een binnenband is gauw gevuld.
Ik word haar alleswetende verteller.

Er was, blaas ik haar in, een man
die met zijn kind de wereld zou bevaren.
Aan zijn dromen lag het niet. Hij sliep
wel jaren met zijn schip, liep ermee

de baaien binnen die hij wilde.
Het waken werd steeds minder.
Hij mijmerde van zeilen midden
op de dag bij windstil weer.

Toen moest nog het kind geschapen
dus droomde hij flink door.
Maar mist stak op, ontnam hem overdag
het zicht op zee en 's nachts

verloor hij steeds meer knopen.
Voorgoed aan wal, de ogen open
ontmoette hij een kind dat op hem leek.
Het zag zijn schoen aan voor een bootje.

[p. 52]

Keerzijde

Hoe moeder mij een ander werd
dan van haar rug te lezen viel
wanneer zij in haar zijden hemd
zich spiegelde tot zelfportret.

Over haar schouders heen zag ik
de in zichzelf gekeerde ogen,
de ten dode toe verstilde mond,
een rimpelloos onaards gezicht.

Het haar dat hing te grijzen
rijpte achter glas tot vlas,
de dingen om haar heen namen
het flauwe aan van verre horizon.

Ik lette minder scherp op het blauw
dat door haar leden scheen, vergat
hoe zij haar ingezonken lijf
met pijn en moeite groot moest houden.

Als zij daar zat, lag soms een gouden
gloed rondom haar slapen.
Ik snoof dan geur van oude prenten op
die zij in haar missaal bewaarde.

[p. 53]

Moeder

Uit wie mij spreken leerde
murmelt kruiswoordpuzzeltaal
- tiara, adat, Ido, baker -
borrelt praat van niets
dan allerlaatste kwalen.

Haar lijf dat naar de aarde groeit
staat onophoudelijk in bloei
van zomerjurken. Opgezette ogen
dwalen door haar bril. Haar kin
zinkt in haar parelhoenderkeel.

Grijs, met goud omhangen, groeten
haar de Juliana's van haar huis.
Waar zij door de gangen schuifelt
sterft het van de kruisen.

Steeds dieper moet ik buigen
wil ik haar nog kussen.

[p. 54]

Afstand

Ik zag mijn moeder gaan.
Zij strooide bloemen
voor mij uit. Als lianen
zwaaiden vlechten
onder haar hoed vandaan.

Hoge vogels voerden mij
geluiden aan, dezelfde
die zij moest horen.
Mij zou zij niet verstaan
als ik haar wilde roepen.

Zij keek niet om.
Zij liet mij lopen
in haar spoor
tot ik haar verloor.

[p. 55]

Toedracht

De dolverliefde man
die aan de slootkant
om een meisje draait

is niemand minder dan
mijn vader die vandaag
mijn leven in haar maakt.

Moeder, die wel op haar
klompen aan voelt waar
al dat gedoe op uitloopt,

dobbert dichter naar de sloot.
Haar hoofd kan daar vol
rimpels stromen. Haar spiegel-

beeld gaat door de knieën.
Kijk haar onderlijfje
boven komen drijven.