Maatstaf. Jaargang 34

[p. 27]

Sandro Penna
Poesie 1927-1938

9

Genoeg is 't voor het minnen van opgroeiende jongens
zich beheerst te voelen
door de zon, onbeweeglijk in het hete zand.

Alles is zo. Er komt geen sterke wind
om de verblindende kalmte te keren.

's avonds, in de schaduw van de kathedraal,
spelen met kreten en kreten de jongetjes.
Maar in stilte is nutteloos de stem

van de klokken zelfs.

10

Zon zonder schaduw op mannelichamen
in afzondering. Elke deugd zwijgt.

Traag dompelt de geest - met de zee -
in een stralende slaap. Plotseling
springen op - nieuwe eilandjes - de zinnen.

Maar de zonde bestaat niet meer.

[p. 28]

11

Als achter het verlichte venster
een jongetje slaapt, in de zomernacht,
en zal dromen...

Snel komt een trein voorbij

en gaat ver weg.

De zee is als voorheen.

12

De zee is helemaal blauw.
De zee is helemaal stil.
In het hart is bijna een kreet
van vreugde. En alles is stil.

13
Zwemmer

Sliep hij...?

Toen verhief hij zich en rekte zich.
Hij keek met een trage blik naar het water. Een flits
zijn lichaam.

Zo verliet hij de aarde.

14

De zon die verbrand heeft dit lichaam
van 'n jongen neemt af in kracht.

Maar blijft bij de tere kus nog
onbeweeglijk de jongen: reeds droom ik...

[p. 29]

15

Misschien is gezegd dat de menselijke liefde
nooit ijdel dient te blijven...
Als de vallei nog zo helder is, is er de zon
- nu al boven de berg - met vluchtige liefde
aan 't spelen. En de aarde klaagt niet meer.

28
Fantasie op het begin van een lente

Jouw hellezwarte blik
is niet meer op mij gericht.
Vleugels groeien in mij, zo voel ik.
Reeds kijk ik naar het licht.

Doorploegen groene weiden
Zwarte treinen efemeer
en vergeten, blijde,
de halteplaatsen van weleer.
Waar - stil de uren
op stomverbaasde wijzerplaten -
terugkeert een vage liefde
voor dingen die zijn verlaten.

Vertrek brengt nog geen leed
als je op je schouders duldt
de sneeuw - ik vergeet -
die diep het dal verhult.

[p. 30]

47

De grote stomer meert aan. Nietig gaan aan land
de passagiers. Pas na veel gedoe
- ongeduldig staan ze op de kade te wachten
hun verwanten en hun vrienden - dalen eindelijk af
de matrozen, uitgedost in feestkledij.
Piepjong is hij die op ons afkomt
glimlachend uit Amerika.
Hij kust zijn vader, zijn moeder, zijn zusje.
Maar een jongetje (telt-ie misschien nog niet mee?)
krijgt de kus niet die hij verwacht,
terwijl hij gretig pakt bij de stof
van de jas, zijn jonge vriend.
Die dat door krijgt. En hij legt zoveel
lichte vreugde en ironie, als hij zich laat gaan,
in het bukken voor die duizend kusjes.

Vertaling: Eric M. Moormann