Maatstaf. Jaargang 34

[p. 36]

Koos de Wilt
Sonnetten

Kwetsbaar

Je denkt, zijn lijf lijkt kort,
magere kronkel op rottend stro.
(‘Tall, not long’, denk je, zo
had hij eens gezegd.) Mocht

hij weten dat hij breken zou,
hij had zijn armen ook gestrekt.
Zijn koude middel onbedekt.
Zijn glimlach om je trouw.

Je ziet, je denkt, dat in zijn tranen
en zijn zweet de lissen wiegen.
Lang, sterk. In zijn schaduw. Maar liegen

gaat slecht bij dit lijk. Vragend
staan zijn armen stijf, gestrekt
in jouw schaduw. Lang. Maar onbedekt.

[p. 37]

Vallend blad

Dwarrelde er een maagd langs 't raam
Met in haar linker hand vanille-
Stokjes, die ze - ja heus - stiekem aan
(Haar hoed zat scheef, ik zag het zelf) alle

In haar pruimemandje stak, om ze,
Hossanna hop, te dopen in de lap-
Sangthee, die ze daags te-
Voren in een boom gezet had.

Heel de stoep nat, toen ze eind'lijk
Zuchtte dat er kunstgevlogen
Was. 't Levend vlees lag, onder boven,

Op het graniet. O, zie de dijk
Met aan het hoofd een schaterlach.
En het was juist zo'n mooie dag.

[p. 38]

De verwachting

Stomme trut. Stond tragisch
Lang te wachten op een trein
Die maar niet kwam. 't Sein
Gaf groen, maar magisch

Was de tijd die de spoorkist
Nemen zou. Kwartieren, uren,
Tot het perron en de muren
Van een heel wachthuis de list

Van de nacht niet meer weer-
Hielden. Het mens ging in een
Wolk van grauwte. Alleen.

Ach hemel, stond ze nergens meer
Toen 't groene oog zich sloot
En ver weg iemand naar haar floot.

[p. 39]

Op vakantie

Ze zag haar bevrijding van gedachten
In grote stukken rood op een lood-
Kleurig pad. Ze liep en merkte krachten
Die haar machten een wonderlijke stoot

Van energie, of zo, gaven. Nou ja, zie
Dan de hoop niet gloren. Pom pom, hoor
Toch, knal, een schot van transcendentie.
Een ziel verlost. De mens die haar voor-

Uit ging. De zon was hoog en heet.
De hemel strak in blauw. Op grazige weiden
Gries het lam. En waren daar ook meiden?

Gezellig. Het komen van bevrijding leed
Geen twijfel. En ze liep dagen, diep verzonken
In gedachten die fors hebben weerklonken.

Psalm 33:22