Maatstaf. Jaargang 34

[p. 77]

Benno Barnard
Gedichten

Zonder zwaarte

U kunt dit niet bedoelen, zegt de kaartjesman.
De stoeltjeslift staat stil. Jij skiet naar boven,
je bent ons al aan het vergeten. Wij snappen,
in een wolk van weten, alleen dat dit niet kan.

Hij checkt in het vertrekstation, een kil chalet
van spinsels, de wirwar die is stukgegaan. Alweer
de gravitatie naar de maan, moppert hij, knoeiende
in mij. Kom terug, denk ik. Ik wil je weer in bed.

Ik kan mezelf daarna maar moeizaam wakker krijgen.
De sneeuw, die in mijn droom verzonnen was, valt
buiten in een bui waarvan de enkelingen stijgen.

Het meer in mij

Het meer in mij vloeit uit een ander meer,
beneden, voort. Het is niet vergelijkbaar groot.
Het is een woord, waarvan de diepte anders is.
Je kunt erin verdrinken, maar je gaat niet dood.

Zijn oorsprongen verwisselbaar? Alles stroomt
ook naar boven, want wateren zijn van hun bron
al evenzeer de bron. Begin dat nooit begon.
Eeuwig is er een rivier, niets blijvends, tussenin.

Mijn meer is niet beneden. Beneden reflecteert
de zon, de schittering van het verleden. Je naam,
in water opgeschreven, vervalt nog niet daarom.

[p. 78]

Berghotel

Hotels zijn er voor duizenden. Maar uit het dal,
het algemeen, verrijst een hele tijd een helling,
die langzaam afslijt; steen voor steen wordt zij,
uiteindelijk, het uitgangspunt van een vertelling.

Kunnen wij eeuwig ademhalen, boven de toppen
van de bomen, de daken van ons tijdelijk verblijf?
Er is zoveel detail om ons kapot te maken,
geschiedenis hieronder, de data van ons lijf.

Ik droom dat ik over de autochtone schildering
boven mijn bed weet te vertellen, dat de stenen
ons hart voorstellen, tussen de dingen ding.

Een alpendroom

Iets met een kabelbaan. We bleven ergens hangen,
gesuspendeerd in de oneindigheid. Er is, zei
jij, hier geen elektriciteit. Ik nam het aan.
Van bovenaf moest ik naar onderen verlangen.

Wind wiegde ons, de draad waaraan wij zaten
zong. Verweile doch, verweile. Ik droomde
door elkaar van dalen en dat andere alpen dan
de normale een taal hadden om in te praten.

De woorden die ik niet verstond, verstond
jij wel. Ik zei iets zonder mond. Ik zwaaide,
maar ik had geen handen. Ik zag de bergen
van de kamerwanden, kilometers in het rond.