Maatstaf. Jaargang 34

[p. 35]

Joost Zwagerman
Een verhuizing
Tekeningen: Brecht

1

Mijn spullen doet het pijn.
Ik, ook gepakt en tijdelijk rechthoekig,
bewandel regelziek mijn dozen doosjes overal.
Er is geweest zo veel beklemming om mij heen
als ruggen van boeken weerspannig omhoog
of al die vreemde, behulpzame handen
die zich scheren door het opgestapelde,
door mijn bezit, mijn geborgen volkomenheden.

De aanmatigende stilte van de rechthoek,
het huis. Dit keer geen termen gesneden of open:
zo leeg is het vertrek.

[p. 36]

2

Stel eens voor ik ben mobiel! Geen reis
bolt zich zó op, laat zich de bestemming leunen,
verplaatst te paard! te paard! wat mij bepaalt.
Waarnaar wordt uitgekeken is wat wordt
achtergelaten - kat of zeekoe, behaaglijke woningdieren.
Verkassen, dat is het simuleren van bewogenheid.

De zweepslag over de ordening. De bespottelijke,
gelegitimeerde spookrijder met zijn goederen.
Mijn omvang is het die bereist. Ik ben er niet.
Ik ben gewoon de tegenliggers.

[p. 37]

3

Van hier ga ik naar daar de neus:
zelfs is er vervoering van mijn kast, mijn kleding.
Zo benauwd is mijn bagage terwijl
ik weet er is volharding in mijn kop
die ik voorbijgaan noemen moet.
Mijn bezit ritualiseert zich. Ik ben wat ik bezit.

Hoe omvangrijk overdracht is.
Wat verplaatst wordt, wijnrek, lampekap en
al mijn spulletjes mijn monologen, dat wil een
lichaam hebben. De reis is bijna binnendringen.

Kun je me zeggen bewoon ik?

[p. 38]

4

Met agressie. Daarmee vult mijn aangezicht,
verhuisbek deze onberekenbare onbekendheid.
De plompgevonden zonderling ben ik
en zij daar, die maatbekers van bewoonkonijnen,
zij kijken naar hoe bedekt ik ben met geworpen zijn.
Men smeert me aan de ogen tekort.

Wie roept mij dan? - De trap kraakt mij nader,
klaagt mij haast aan. Domeintje spelen moet ik dus:
als een kind zo broodnuchter stap ik
de nieuwte binnen - keurend, houd ik me voor.
De voldongen geur van voor mij onbekende
sigaretten en door mij onbeminde mensen
maakt weerloos. Ook hierom nu is wonen laakbaar.

[p. 39]

5

De sleutelbos mijn moeder - er wordt
voor me gezorgd. De nadrukkelijkheid waarmee
ik bewogen voorhoofdsholte pretendeer
is het bewijs van hoe ik waan mij loper.

Likeur is in mijn daden. Kom maar drinken,
kom maar. Ik kan vertellen het rangschikken,
van dozen en van boeken, van lege flessen desnoods.
Blijft over dat ik richt mij in.

Kom mij maar
inkeren.

[p. 40]

6

Het dilemma is twee huizen in een havenhoofd.
Iedere handeling hierbinnen - het doorvorsen
van gelaagdheid, van rulle reisgezelschaps-
dialogen in mijn kop - is nog een handeling daar,
daarbinnen.

Verweer is de vermomming die te kennen geeft,
duel zo snel zo onweersproken wil ik zijn - en
al die toeschouwers, bewoond, doorregen
als ze zijn, die kennen geen partijdigheid.
Die zeggen dat ik roerloos worden moet.

Verhuisd. Roofbouw fingeren, denk ik maar.
Ik kan mijn onverschilligheid weer in.