Maatstaf. Jaargang 34

[p. 36]

Anton Ent
Vijf gedichten

Afscheid

Gegengewicht

In dem ich mich rhythmisch ereigne

Rainer Maria Rilke

De achtertuin wordt tegenwicht
van rok en visgraatstenen. Haar stem
slaat in, zij ziet verwaten
op de buurvrouw neer en licht
mij op tot de geleerde die ik ben
omdat ik weiger Grieks te praten

Het latwerk van de rozen kruist
de ruiten van de stof waarover
ik nu strijk tegen de haren in
Ga spelen, ik wil niet dat je
de hele middag aan me pluist
De straffe uren worden jaren

Het licht is hard, het leven zilver-
zwart. Vissen geuren naar de dood
Ruiten blikkeren. Hout rot. Het hart
van rozen is niet geurig rood
Waar zij stierf en waar ik viel
droeg haar kous een sterke hiel

[p. 37]

Pianomuziek

Tonen vielen langs haar rok, haar dij
was hard. Zij duwde me opzij en plaatste
vingers wijd. Klauwen wierpen onfatsoenlijk
klanken op. Kroop achteruit
Altijd hangt die rok
Tonen vallen vallen

De houthakker

Halleluja. Helemaal geen sprookjesfiguur
Hij hakt er levensecht op in, de witte
splinters spatten op de groene ondergrond
waarin de gaten van de gravers zitten

Zolang ik leef gunt hij zich rust noch duur
Uitgestrekte wouden ramt hij in elkaar
In iedere wond ziet hij een open mond

die zwijgen zal en zwijgen moet. Dáár. En dáár
Een orgasme treft hem bij het ruisend vallen
en 's avonds warmt hij zich aan 't hoge vuur

[p. 38]

Knokpartijtje

Ik lag onder, bang en doodgepraat
In lage staat, verworpen, vuil en besmet
Heet op heil, natuurlijk niet gered

Over de pleinen en in zwarte straten
snikte ik: ploert, ellendeling
Tot uw genade sta ik in de ring

Hoogspanningsmast

Eens riep zij: dat niemand dat nu ziet!
Sindsdien zie ik hoe levend zij wel is,
het hoofd omhoog, de armen wijd, de ruitrok
langs het perfecte stalen lijf gegleden

Krachtig loopt ze over land, geboeid
door lotgenoten, soms met dochters
aan de hand, nooit met man, of onverstoord
met zoon, en altijd zonder machtsvertoon