Maatstaf. Jaargang 32

[p. 20]

Willem Robert Reilingh Gedichten

De dans

Ze dansten langs het strand. Hun plompe mensenvlees
ging op en neer als pap. Ze dansten blind en doof
voor alles wat er verder hoor of zichtbaar was
Hun huid was gelig en hun haren wortelloof
De kustlijn voerde naar een plaats die niet bestond
Ze dansten wilder, wilder, met de bliksem in hun kont
Ze dansten door het zand, door olie, door de stront
De ademstoten kwamen als cyclonen uit hun mond
Totdat ze bij het eind van alles waren aangeland
Daar zonken ze tenslotte in het witte zand
Dit was het eind van leven en van alle dromen
Ze kusten elkaars vlees en probeerden klaar te komen

De avond

Het was een huis waaraan hij nog moest wennen
Een dampig soort geluk, waarvan alleen de bleke
eenzelvigen de glanzende tragiek herkennen

Zijn wereld trok behoedzaam in de nieuwe kamer
De veiligheid van slierten sigaretterook die breken
tegen de donkere gordijnen voor de hoge ramen

Het was de geest die bij de nevel paste
Hij deed zijn ogen dicht. Heldere spoken kwamen
een foxtrot dansen op de planken van de kasten

[p. 21]

Trouw

Er was een oude man onder de tram gekomen
Hier lag een arm, ginder twee benen, en het hoofd
had de behandelend geneesheer meegenomen
Omdat het op een interessante wijze was gekloofd

De oude vrouw, gehuld in zwarte winterkleren
liep handenwringend op de rails en trachtte
uit de verspreide delen weer een echtgenoot te construeren
Maar het werd niet bepaald wat ze verwachtte

De omstanders raakten door het toneel ten diepst bewogen
En elk voelde zich met het droeve paar verbonden
Waar werd ooit, riepen zij met tranen in hun ogen
oprechter trouw dan tussen man en vrouw gevonden?