Maatstaf. Jaargang 32

[p. 14]

Eva Gerlach Domicilie

1

Gebeente leg ik om mij heen, een huis
uitsluitend dak waar hier en daar een scherf
afbrak draag ik tot stervens toe bezwaard.

Veroordeeld tot dit ongemak mijn lijf
herkend te weten kwetsbaar want omhuld
mijn lot waarbinnen ik gekruld inslaap.

2

‘Verplaats mij maar of neem mij mee’, geen vaart
komt in je tochten hoeveel je ook eet
en uitwerpt, nog geen decimeter meet
je spoor over dit blad. Het raakt nooit op,
je krijgt het niet begraven in je kop
en van je mantel blijft geen plooi bewaard.

[p. 15]

3

Hier zit ik stil en zwaai met mijn uiteinden
omwikkeld uitgestoken vocht waarlangs
ik lucht en grond in moet zien te verdwijnen.

Met wat verbeeldingskracht ben ik al dood
op honger na misschien en het geluid
dat spieren in mij maken mijns ondanks.

4

Voor wat mij tegenzit houd ik mij schuil
als jij voor vogels onder blad, de nerf
en wat je niet opat tot grond verklaard
die je bederft het knagen zat je buik
een voet waarmee je nog een afdruk verft
onzichtbaar tot je lijf vanzelf loslaat.