Maatstaf. Jaargang 32

[p. 60]

Aleid Holman Gedichten

Bij mijn tante

Achter in de tuin is het
altijd, ook als de zon schijnt,
donker
en kouder dan ergens anders.

Onder de lage bomen, die
kleine appeltjes dragen
en tussen de kruisbessestruiken
in
ruikt het naar
verdriet in de aarde.

Mijn tante knipte poppetjes
uit een gevouwen krant.

Zo groot was mijn verbazing over
eenvoudig toveren, dat ik
tot op vandaag weet
hoe het zonlicht in de kamer
binnenviel.

[p. 61]

Mijn broer

Zijn uitkijk op de wereld
ligt al heel lang vast
en zal zo waar ook
blijven.
Ik weet, hoe hij de stoel beklom
en hoe hij ons bekeek en
hoe hij langzaam alle negen
truffels nam.

Hij huilde als hij
op de foto kwam
en stak de huizen op zijn
tekening in altijd weer
dezelfde zwarte brand.
De toren in het blokkenspel
moest vallen en veel later
viel ook hij.