Maatstaf. Jaargang 32

[p. 27]

Ad Zuiderent Gedichten

Van Steenhoven - claustrofobie

Hier wordt het kind de vader van de man.

Baardgroei, bril en een harde streek zijn van
de hoofdrolspeler in matrozenpak
de maskers. Hij loopt met zijn familie

in het bos, werkt zich in luchten uit het
landschap los, zweeft met zijn kwast de strakke
polder over. Geboorte elke dag
in linnen en acryl. Omzien op dood;
het dwalen in het bos beviel niet best:

de vrouw van Adam en de vrouw van Lot
gedroegen zich als tantes. Het neefje
wijst hun als een god de deur. Verhard tot

kleur heeft hen het leven overmeesterd.

[p. 28]

Van Steenhoven - ruimtevrees

Nee, vrolijk van verf die de geesten van doden
bezweert, aan penselen en handen het inzicht
onttrekt dat het hoofd nog niet had, nee, dat niet.

Je bent wel gedoemd om te denken dat onder
het gedonderjaag van de lucht veel door de vingers
moet worden gezien.

Wie danst er anders op de

harpmuziek van paradijs of polder? Wie geeft er
kleur aan de paniek van fröbelklas, zet er de bril bij op

alsof die houvast gaf? Zon is te fel, geen voedertoren
reikt meer tot de hemel. Het duizelt je nu, nu de verf
uit het landschap zich onder je voeten verwijdert.