Maatstaf. Jaargang 32

[p. 12]

Cornelis Maria van de Heijkant Gedichten

met Klaar op bezoek
gaan bij 'n vriendin
op de bus staan wachten
naar Zeist

(halte Jacobskerkhof blijf
alstublieft hier in ontzielde grond
verankerd & bus blijf rijden rond)

ik ben al verward genoeg
(‘Je ogen steken van de medicijn;
en je ziet als moordenaar’)

het zijn de woorden maar
die in mij gloeien &
spreken noch schrijven kan

dan al rijdend op de rode
plastic stoelen
speel je met de knopen van je jas
& tel je verlegenheid

bij die meid zitten we later
schommelend in het gras
(ik hoor 't oorverdovend groeien)
drinken thee, Chinese met kandij

ik voel me zuur en bitter
tussen zoveel zoetigheid

[p. 13]

Mortuarium Ignatiusstraat

het Heras hek van kippegaas
koud gras gevangen
& dubbel nog 't schaduwraster
van zon dronken metalen poëtaster

een zwart gelakte poort
opdat niemand hen stoort:
de doden ingevroren
in hun ladenkasten

alsof iemand ontsnappen kan
uit: klinisch dood
of een ander ‘klinisch levend’
daarheen zou willen stappen

ik ben gelukkig
maar een passant
een spottend venster jaagt mij schrik aan
vermoed instrumenten voor analyse
en sectie op, krijg kippevel
mijn blik verspringt heel snel
van dood op leven

even neem ik dit projekteren waar
het passen en meten in mijn hoofd
van de woorden op de dingen die
ik zie
(gebouw vol roestend bloed zo schraal)

schaal: werkelijkheid op taal

[p. 14]

Op de foto met twee zusjes

de kortgeknipte jongen
in een grijze visgraatjas
kijkt in het boze oog
van Zeiss-Ikon glas

door de zwarte toverdoos van moeder
tijd bewoog
niet langer meer
hij zal blijven staan zoals hij was

met lichtsnelheid
word ik weer naar tien jaar gevoerd
geplet tot twee dimensies
omgeven door een kartelrand

ik neem het lichtbeeld in de hand
droomjongen, die je spelend was
(hoe je opnieuw de benzinemotor
uitvond en wel zoveel mooie dingen)
mijn leven herbegint

ik kijk in mijn kindergezicht van was
en streel het geglansrolde
voor altijd gestolde zomergras