Maatstaf. Jaargang 32

[p. 89]

Piet Gerbrandy Vijf gedichten

I
Verlangen

Hij groeit, jaagt
op zijn knoppen af
en siddert dat hij bloost.

Maar bloei streeft steeds zichzelf voorbij,
op weg naar nieuwe doden
om te sterven.

II
Gewicht

Door zelfs in vlucht te neuken
woekeren vliegen met tijd.

Soms wassen ze bedachtzaam
een ogenblik hun handen,

tijgen fluks weer aan het werk
dat de eeuwen moet doorstaan.

[p. 90]

III
Papegaai

Al ben ik een dier
van weinig woorden,
nog minder is genoeg.

Kritiekloos aapt mijn baas
de onzin die ik uitkraam na,
wanneer ik kraai loost hij
serviel het zaad de kooi in.

De fictie van contact
wordt beleefd en met succes
in stand gehouden.

IV

Duikt stil als dood de zon,
geeft een verfoeide schoorsteen

- liefst kraakt alleen het vriezen,
bloed vloeit waar het niet kruipt -

toch mooi de zachtste vleugels
van volmaakt grijsblauwe rook.

Vuil maakt het gaafste beeld
van schone avond af.

V

Waar verlangen sterft heet dood geluk,
wordt god, terstond herinnering, geboren.

Genieten is niet zijn, vergeten is de kunst.